پروانه ای روی شانه ی دلتنگی من 2

پروانه ای روی شانه ی دلتنگی من 2

روزانه نویسی - شعر- ادبیات- معرفی کتاب
پروانه ای روی شانه ی دلتنگی من 2

پروانه ای روی شانه ی دلتنگی من 2

روزانه نویسی - شعر- ادبیات- معرفی کتاب

یلدا


یلدا زن چشم سیاهی  ست

که عاشق تو شده

شب ها بیدار مانده و  انتظار دیدارت را خیال بافته،

روزها راه رفته و  گرمی آغوشت را

روی بستر برگ های  ریخته بر زمین ، قدم زده

یلدا تا ابد عاشق توست،

با بوسه هایی به طعم نارنج های زمستان

در خیابان های بارانی!



دکترکلاسمون!

فائزه از شاگرد زرنگهای سال دومی است. امروز کاپشنش را کشیده بود سرش و خوابیده بود. با خودم گفتم این هم چشم خورد!

بعد از اینکه درس تمام شد، سرش را بالا آورد و یواشکی اطراف را نگاه کرد. گفتم:

-ساعت خواب!

موهایش یک وری ریخته بود توی صورتش. گفت:

-نه خانوم خواب نبودم.

-مریضی؟ حالت بده؟

-نه خانوم..

-مشکلی هست؟ منم تعجب کردم از خوابیدنت. تا حالا از این کارا ندیده بودم از تو.

-خانوم خواب نبودم که.

-پس چی؟

-خانوم صورتم یه مشکلی داره. دوست ندارم سرم بالا باشه صورتم دیده بشه. روی صورتم  جای سکه، سیاه شده.

-چی؟؟ یعنی چی؟ کسی با سکه زده توی صورتت؟

-نه خانوم.. یه جوش کوچولو داشتم. بدم می اومد ازش. محدثه گفت یه سکه بذار روی جوشت. با باند کشی ببندش. تا صبح همون طوری روی سکه هه بخواب. خوب میشه. خانوم مامان و بابا و داداشم بهم گفتن اینکارو نکن.اما من وقتی همه خوابیدن سکه گذاشتم و با باند کشی صورتمو بستم. خانوم صبح بیدار شدم دیدم جای سکه هه سیاه شده. خانوم ببینید. اصلا روم نمیشه کسی ببیندش. صبحم از خجالت اینکه مامانم اینا نبینن، دزدکی اومدم بیرون .نذاشتم کسی ببینه.

صورتش یک لک به شدت سیاه رنگ انداره ی سکه ی 500 تومنی داشت.

.

.

-محدثه امروز غایب بود.

-محدثه همان دختری است که به من توصیه کرده بود برای بهتر شدن درد پای پیچ خورده ام عرق و کندر را با هم قاطی کنم و روی پایم بمالم!

-محدثه شاید حسابدار قابلی نشود، اما دکتر قلابی خوبی خواهد شد!


باغ بهشت

یک سری بچه های از همه جا رانده از همه جا مانده را آورده اند به این مدرسه، بچه هایی که نه معدل دارند نه انگیزه ای برای درس خواندن.مدارس دولتی از ثبت نامشان سرباز زده اند و اینها مانده اند روی دست اداره. معرفی شده اند اینجا و ...

بیشتر شبیه بچه های دارالتأدیب هستند که برای مجازات و تنبیه شدن آنها را به مدرسه فرستاده اند. این بچه ها نه تنها علاقه ای به درس خواندن ندارند، که کلی هم بی ادب و پررو و طلبکار هستند. یا خواب هستند یا چرت می زنند یا دارند ادای معلم های ساعتهای قبل و بعدشان را در می آوردند. افتخارشان خوابیدن هرشب ساعت 4 صبح است و ترسیدن پدر و مادرهایشان از آنها برای تذکر دادن وبرای زود خوابیدن.(حکایت های دوست پسر و ددر رفتنهای دونفری و قلیون های چندنفری و ... بماند)

مسئولین مدرسه  این عده ی ناهنجار را گرد آورده و از دبیرهای  بی عرضه!! توقع دارد معجزه کنند و این بچه های  درس نخوان و بی انگیزه ی تلگرام باز را تبدیل به رتبه های تک رقمی کنکور کنیم. و هرکس که نتواند این امر بدیهی و آسان و معمولی را انجام دهد،  از بی عرضگی خودش است! وگرنه عذرش را خواهند خواست.

معلم های بی عرضه باید آنقدر انگیزه و عشق در این موجودات فرشته خصال ایجاد کنند که دختر های گنده ی تنبل، بجای پسربازی و تلگرام بازی و قلیون بازی، با عشقی وافر به سوی مهد علم و دانش و بال بگشایند و مسیر خانه تا مدرسه را پرواز کنان بیایند تا بپرند توی بغل معلم های با عرضه ای که توانسته بهشان انگیزه بدهد.

روز اول به همه اخطار دادند که این بچه های مشتری هستند و همیشه هم حق با مشتری است. حق ندارید دعوایشان کنید. حق ندارید از کلاس بیرونشان کنید. حق ندارید ناراحت شان کنید.

اما باید!!! به آنها انگیزه بدهید. باید!!! آنها را علاقمند باه درس و مدرسه بکنید. باید!!!

این عده ی ناهنجار لابلای کلی بچه های معمولی و عادی، حسابی توی چشم هستند. هم وقت می برند هم اعصابت را. چندتاشان اهل حمام کردن و شانه زدن موی سر هم نیستند. فکر کن وارد کلاس می شوی و بوی موی نشسته و نا گرفته تقریبا بیهوشت می کند. ( اینها را بگذار کنار بوی گاز!!! بخاری دیواری ). نمی شود چیزی گفت، وقت ندارد حمام کنند. تا صبح تلگرام بازی کرده اند. خسته اند!

اگر وقفه ی دی ماه نیروی تازه ای به من ندهد و رفرشم نکند ... وای ...


یعنی چیکارم داشت؟

سه شنبه توی کلاس حسابداری گاز گرفته شدم!

بخاری دیواری کلاس که از سال قبل مشکل اساسی دارد و سرویس اساسی نشده و گازش باعث منگی دخترها می شود، خدمت من هم رسید. پارسال هم کلی شاکی شده بودم بابت از بوی گاز. امسال نیز. اما مدام وعده به (درست میشه و ...) داده شدیم.

سرم را روی دفتر نمره پایین می بردم که نمره بگذارم، اما وقتی بالا می آمد ، سنگینی آزاردهنده ای درناحیه ی پشت سرم حس می کرد. سرم به سختی بالا می آمد. یکی از این دفعات نمی دانم چشم هایم چطور قیلی ویلی می رفت که دختر ها هی سوال کردند: خانوم خوبین؟؟ خانوم چه تون شد؟

یک ساعت و ربع وسط بیکاربودم. ماندم توی دفتر. چشم روی هم گذاشتم  و نا نداشتم که جواب کسی را بدهم. بالاخره بعد از یکساعت بهترشدم. دوباره باید توی همان کلاس گاز گازی می رفتم. رفتم. اما لای در را کمی باز گذاشتم. خب دخترها سردشان می شد. میزم را کشاندم جلوی در. ترجیح دادم از سرمای آن روز بلرزم تا از استنشاق گاز  بمیرم.

به خانه که رسیدم دیدم استعداد غریبی در گرفتن پاچه ی همگان دارم. از پسر پاگچی طفلی ام بگیر تا پسرک شیطان و ...

سرمیز شام که موضوع گاز را تعریف کردم، از جانب همگان مورد ارعاب و تهدید قرار گرفتم که یا مدرسه را ول می کنم و می نشینم توی خانه یا....

تا خود صبح کابوس دیدم. خواب می دیدم پشت رل کامیون نشسته ام و توی خیابان ها  کارگرهای ساختمانی را زیر می گیرم و رد می شوم. نمی توانستم کامیون گنده را کنترل کنم و همینطور مردم را له می کردم و می رفتم. بیدار که شدم عذاب وجدان آن همه کشته ی در خواب داشت مرا می کشت.

حسابی کفری بودم. تصمیم داشتم همین امروز بهانه ای دست مدیر و موسس بدهم و حرف مان بشود و من کیفم را بردارم و برای همیشه برگردم به خانه ام.

زنگ اول به دخترهای سوم گفتم (سربه سر هم نگذارندو فقط درس را گوش بدهند.) دخترها هی گیر دادند به  اخلاق خجسته ام و اخم های درهمم. قربان صدقه رفتند. ناز کشیدند. حرفهای خنده دار زدند تا بالاخره ترکیدم:

-جای این همه مسخره بازی یه کم درس بخونید تا نمره های دینی تون بره بالا. فکرکردین اگه این درسو بیفتین  می تونید دیپلم بگیرید؟ از بچه های پارسال عبرت بگیرید. همینطوریش که گاز گرفتگی و بی اهمیتی  به امنیت مدرسه منو از اینجا فراری میده،  شما هم زیر ده بشین تا من کلا جمع کنم ازاین مدرسه برم.

زنگ تفریح مدیر به من گفت ( رییس شورای مدرسه-یکی از همان سال سومی ها- درخواست تعمیر و سرویس تمام بخاری های مدرسه را کرده تا خانم فلانی - من ـ از این مدرسه نرود )

متوجه شدم چند تا از دخترهای دومی  بخاطر سردرد و سرگیجه و حالت تهوع امروز به مدرسه نیامده بودند.

ساعت بعد مادرهای دومی برای گرفتن کارنامه ی ماهانه آمده بودند. چهار پنج تا از مادرها را دیدم و باهاشان درمورد سطح درسی دخترهاشان حرف زدم.جمله ی مشترک مادرها این بود: (شما فامیلی تون چیه؟ آها..خب خانوم فلانی..تو رو خدا از این مدرسه نرید. دخترم گفته اگه خانوم فلانی بره ..منم از مدرسه میرم. تو رو خدا وسط سالی این بچه رو آلاخون والا خون نکنید)

این رفتن و رفتن..از همان  تهدید سومی ها آب خورده بود. اما دلجویی های بچه ها و مادرها عصبانیت صبحم را به کلی از بین برده بود. دروغ چرا؟ حالم خوش شده بود.

ساعت کاری ام تمام شد. برگشتم به خانه. توی راه پله ها گوشی ام زنگ می خورد. دستکش دستم بود. کیفم سنگین بود. کی می خواست با این همه سنگینی لباسهای زمستانی، گوشی را از ته کیف بیرون بکشد؟ گفتم هرکی هست می تواند دو دقیقه دیگرهم صبرکند تا من برسم توی واحد و لباسم را عوض کنم و بعد حرف بزنم. صدای زنگ خوردن قطع شد. بالا که رسیدم گوشی را چک کردم. موسس مدرسه زنگ زده بود.

دوحال بیشتر نداشت: یا می خواست حالم را بپرسد که کلا و اصولا از محالات است. یا می خواست بگوید: خانوم فلانی ، ما را تهدید کرده ای که می خواهی بروی؟ خب از شنبه دیگر تشریف نیار مدرسه.


و تا همین حالا من نکرده ام زنگ بزنم ببینم برای چی تماس گرفته بود!

والسلام.

یک معلم گاز گرفته شده!



نه که خوش خوشانم باشد که هر دوساعت یک بار بیایم پست بگذارم توی وبلاگ. نه. دارم سوالات 5 درس ترم اول طرح می کنم. مغزم که سوت می کشد و خلقم که تنگ می شود و دستم بی حس که می شود از نوشتن...می آیم اینجا یک خاطره درمی کنم و می روم.



به چشم هایم نگاه نکن

امسال یک شاگرد کم شنوا دارم. ظاهرا سمعک پشت گوشش می گذارد. به ماها گفته بودند که او اصلا دوست ندارد کسی این موضوع را بفهمد و  به آن اشاره کند. اصلا هم  دوست ندارد کسی بخاطر کم شنوایی اش توجه خاص تری به او بکند و وقت بیشتری برایش بگذارد. برای همین هم در درس های عمومی  که نیاز به شنیدن و حرف زدن دارد، نمره های پایینی دارد. گفته بودند که سعی کنید نزدیک میز او بایستید و درس را با صدای بلند توضیح بدهید. اصلا او را میز اول بنشانید ( که خودش اصرار داشت میز دوم بنشیند).

در اولین جلسات داشتم می مردم که توجهم بهش مشخص نباشد و معلوم نشود. نزدیک میزش می ایستادم و درس می دادم. گاهی هم برای رد گم کردن اخم توی صورتم می نشاندم  و مطلب نوشتنی را برای او که مظلومانه عقب افتاده بود و چشم هایش دو دو  می زد تکرارمی کردم.یکی دوبار همکلاسی اش اعتراض کرد:

-خانوم چرا برای فلانی که عقب مونده ازنوشتن ، تکرار می کنید اما من میگم..برای من تکرار نمی کنید؟

داشت دستم رو می شد و این اصلا خوب نبود. اولین امتحان ماهانه را که گرفتم، نمره ی او جزو سه نمره ی بالای کلاس بود. همین بهانه شدتا شاگرد زرنگ صدایش کنم و  تکرار برای شاگرد زرنگها را مجاز بدانم. بچه ها هم قبول کردند.(مطمئنم بچه ها هم متوجه شده اند دوستشان شرایط خاصی دارد و باید توجه بیشتری بگیرد، اما به روی شان نمی آورند).

خانمی هر هفته از بهزیستی به مدرسه می آید تا به امورات این دخترک نازنین رسیدگی کند. مثلا اگردر درسی عقب ماندگی دارد با او کار کند، فوت و فن درسها را از دبیرانش یاد بگیرد و به  دخترک یاد بدهد. همین خانم به ما گفته بود که نباید کم  شنوایی را به روی دخترک بیاوریم و توجه خاصی به او نشان بدهیم.

وقتی خانمه با من حرف می زد به اوگفتم که دخترک یکی از سه شاگرد برترکلاس هایم است.

اشک به وضوح توی چشم هایش نم زد و  با ناباوری چندبار گفت:

-تو رو خدا راست می گین؟ تو رو خدا راست می گین؟

و من ناباورتر به واکنشش که چرا نباید راستش را گفته باشم.

خانمه توضیح داد که ادبیات و فارسی و عربی جزو درسهایی بود که دخترک پارسال حتی نمره ی قبولی ازشان نگرفته بود. دست هایم را گرفته بود و می گفت: باهاش چیکارکردین که نمره هاش اینقدر پیشرفت داشته؟ تو رو خدا چه روشی داشتین باهاش.

هرچه گفتم که عین بقیه ی بچه ها بهش نگاه کرده ام و اصلا توجه خاصی بهش نداشته ام ،‌قبول نکرد.هنوز هم قبول نمی کند. بالاخره به این رضایت داد که:

-من مطمئنم یک انرژی خاص و قوی دارید که به دخترما منتقل می کنید و بهش انگیزه می دین و تشویقش می کنید که درسهای شما رو بخونه و یاد بگیره و نمره های خوب بیاره. مطمئنم که نیروی خاصی درشما هست که انگیزه ی قوی میده به دخترما!

من به خانمه گفته ام که اگرانرژی خاصی داشتم باید تمام تنبل های نقشه کشی را هم بر می انگیختم اما تا حالا اصلا همچین اتفاقی نیفتاده. گفته ام که موقع درس دادن از نگاه کردن به صورت دخترک هم پرهیز می کنم که توجه چشمی ام  ناراحت نشود.

امابه خانمه نگفته ام از همان اولین جلسه عاشق دخترک شده ام و دلم برای مظلومیت و ادبش می رود و دلم می خواهد که موفق ترین دختر امسال باشد.


دوسال قبل هم یک دانش آموز با معلولیت جسمی داشتم. طفلی علاوه بر معلولیت شدید جسمی، فقط تا نیم ساعت حافظه داشت و مطالب درسی را زود فراموش می کرد.گاه گداری تلگرامی با من حرف می زند و درد دل می کند.


دلخوشی

دلخوشی های کوچک زندگی



دلخوشی سنجاب کوچولوی مامانش

خدا می دونه چندبار نوک تیز پوست های فندق توی اتاق خواب پسرها کف پای منو زخمی کرده.

حالا هی بهشون بگو توی آشپزخونه فندق بشکنید و بخورید. توی اتاق ها نبرید!




سرگرمی

سرگرمی این روزهای سرد






کبوتر بچه بودم

قرار بود یا کریم بشوند. اما هیچ وقت نشدند.

لابد زنده شدن، قسمت شان نبوده.

از 4 ماه قبل تا الان، هنوز هم همین شکلی هستند.





بخاطر تو خم می شوم عزیزم...

این روزها  ، صبح ها خم می شوم تا جوراب پسر بزرگه را پایش کنم. روی شلوارگرم کنش محکم کنم. پاچه ی شلوارمدرسه اش را به پای گچ گرفته اش بکشم و کمکش کنم تا شلوار رابالا بکشد.

خم می شوم تاپوتین های ساق بلند پسرک را پایش کنم. بندهای بدجنسش را که به قول خودش (  اصلا هم خوب بسته نمی شوند)ٰ برایش ببندم.

این روزها ظهرها هم خم می شوم. اول بندهای پوتین پسرک را که هنوز بدجنسند و اصلا هم خوب باز نمی شوند،‌ باز می کنم. یکی دو ساعت بعد، کمک می کنم پاچه ی شلوار مدرسه ی پسر بزرگه را از پای گچ گرفته اش بیرون بکشم و بعد جورابش را که حالا دیگر بویناک شده، ازپایش بیرون بکشم.

پسربزرگه با خجالت و جملاتی که شرمساری از سرو  رویش می بارد مدام تشکرمی کند.

پسرک با غرغرو اخم، می گوید: اصلا این چه پوتینی بود که برام گرفتین. من که از اولش گفتم کتونی چسبی می خوام.

شادی من گم شده است

دوتا خواهرشوهردارم. یکی شان عادت دارد همیشه ی خدا، شبکه ی خبر نگاه کند. بعدها که ماهواره ای شد، پیله کرد به VOA. سال ها قبل، هروقت می دیدی ش می گفت:

-همین فردا آمریکا حمله می کنه. بخدا که حمله می کنه.اخبارشون داشت میگفت که نهایتا تا هفته ی دیگه حمله میکنن.چیکارکنیم؟‌باز حتما مثل قدیما که پدر مادرامون تعریف می کردن، قحطی میشه. باز مردم گشنگی می کشن.چیکارکنیم.یعنی نون ذخیره کنیم؟ روعن؟ آب؟ کدومو ذخیره کنیم؟ اصلا مگه جا داریم؟

آن روزها جوان بودم. آنقدرجوان که مدام به دلنگرانی های او بخندم. توی رویش بخندم . سربسرش بگذارم.


×


اخبارگوش دادن های افراطی بابا از تمام شبکه های داخلی و خارجی، چه آن وقتها که بچه بودم و ماهواره ای درکار نبود و گوشش مدام چسبیده بود به رادیو اسراییل و آمریکاٰ چه بعدتر که تصویری اینها را می دید، همیشه اذیتم می کرد. غر می زدم. چین می انداختم به بینی و ابروهایم.


×


چند سالی است خانه ی ما هم شده یکی از پایگاه های خبری. اخبار ساعت20 شبکه ی خبر. اخبار بیست و سی. اخبار شبکه ی تهران. اخبار ساعت ده شبکه ی سه. اگردست بدهد و آنتن نیفتاده باشد، BBC، گاهی گداری VOA .آن هم با صدای بلند. آنقدر بلند که سرو صدای حرفزدن و شیطنت پسرک تویش گم بشود. که سرم به مرز ترکیدن برسد. که صدایم بالا برود برای کم شدن صدای خبرها.

آنقدر خبر کشتگان جنگ و بمب گذاری ها و هزار خیر ناخوشایند دیگر سرریز می شود توی مغز و گوشم که از تمام دنیا بدم می آید. از تمام دنیا. دوست ندارم حتی چشم بدوزم به صفحه  ی تلویزیون. وقتی سریال می بینیم هم صفحه را نگاه نمی کنم. بس که سریال ها هم غم دارد و اندوه. انگاریک افسردگی خبری دارد ریشه می دواند توی سلول های تنم.

فکر می کنم باید یک روز بنشینم، رک و صریح به آقای همسر بگویم که از دیدن و شنیدن این همه خبر بدم می آید، از دیدن و شنیدن این همه خونریزی . کشتار بدم می آید. بگویم برود توی یک اتاق بنشیند... و برای خودش خبر گوش کند. و صدای اخبار را بلند نکند و نگذارد که من از اخبار با خبر شوم.


×


توی کانالهای تلگرام، کانال گیز میز را می بینم. حوصله ندارم جوکهار ا بخوانم. زمانی سرگرمی خوشایندم خندیدن به جوکهای  فی البداهه در مورد شرایط سیاسی و اجتماعی بود. عکسها را می بینم. هوارتا کانال ادبی دارم. شعر ،داستان، کتاب، چند تا گروه خانوادگی و دوستانه. کم کم لیست کانالهایم پرتر و پرتر شد.

بی اراده کانالهای خبری را عضو شده ام و از اخبار روز، در کسری از ثانیه با خبر می شوم. طوی که وقتی بیست و سی و اخبار شبکه ی تهران یا هرکانال تلویزیونی، خبری را می خواند من می گویم ( قبلا خوندمش. ) و گاهی هم اصل خبر را مشروح  و مستند با عکس برای بقیه تعریف می کنم. کانالهای خبری ام دارند رقیب کانالهای ادبی ام می شوند. و من ناباورانه به خودم نگاه می کنم که خودم به دنبالشان رفته ام. کسی مجبورم نکرده که عضوشان بشوم و خبر کشتار و جنگ وگمشدگان سفرها و انفجار و ... را بخوانم.

و مسلم است که اعتیاد به غمگین  بودن و غمگین ماندن، درد بزرگی است.