دوستت دارم که سراغت میام

هنوز مرددم بین احوالپرسی و دلجویی و سرسلامتی دادن  روزانه به دوست بیمار و سوگوار. هزار بار فکر می کنم : خواب نباشه. بی حال نباشه. بی حوصله نباشه. مزاحم نباشم. بدش نیاد از هرروز پیام دادنم.

مخصوصا وقتی جواب نمیدن. کوتاه و مختصر جواب میدن.

این جور وقتها مطمئنم مزاحمم.

ولی چه کنم؟ میشه تنهاش بذاری با غمش؟ میشه تنهاش بذاری توی گرداب غصه ش؟ میشه بذاری غرق بشه توی تاریکی و تلخی اندوهش؟

نمیشه.

اگه همین پیام روزانه کورسوی امیدی باشه براش چی؟ اگه همین اصرار به احوالپرسی دلخوشی و دلگرمی باشه براش چی؟

دریغش کنم؟