این پست مخصوص رباب جونه

رباب، همسایه روبرویی ص که مدتی ظاهرا پرستاریش رو می کرد و در واقع به فرموده ی آقای مبلی و خانومش، غذا و آب نمی داد به ص که دستشویی نکنه و دردسر درست نکنه برای تمیز کردن و تعویض لباس، یکی از اون آدماییه که هرگز دلم باهاش صاف نمیشه. قبلا گفتم چرا.

یکی از روزها اومده سراغ پرستار و بهش گفته: آب و چای نده بهش. کمتر دستشویی کنه خودت راحت تری.

یک روز دیگه هم گفته: هی نهار و شام نپز. شب یه چیزی درست کن. فردا ظهر هم همونو بده بخوره. این که یادش نیست چی خورده و نخورده.

البته که اقای مبلی هم به پرستار جدیده گفته: چای و آب نده بهش که خودشو خیس نکنه.

به خانومه گفتم:

هرکی هرچی گفت نده، لطفا گوش نکن. هرچی خواست بهش بده بخوره. هرچی خواست بده.

قول داد که مراقبش باشه و چیزی رو ازش دریغ نکنه.

-چندروز قبل رباب اومده سراغ پرستار:بیا برای پسرم نقاشی های کتاب زبانش رو بکش.من بلد نیستم بکشم.

-یکی دو روز بعد از اومدن پرستار چشمم به جمال رباب منور شد.دخترش هم اومده بود. رباب گفت: دخترم رو گذاشتم کلاس خصوصی .بهش ریاضی و فارسی و املا و علوم درس میدن. پسرم هم تبلت گرفته. داره درسهاش رو می خونه.

احتمالا می خواست به من بفهمونه تو درس ندی ما لنگ نمی مونیم!

- چند تا فن مراقبتی به آقای همسر یاد دادم که شبهایی که پیش ص می مونه برای خیس نشدن تشک و ملافه و لباسهای ص انجام بده ش. چند روز بعد از انجام دادن شون اومد گفت: ببین..من می خوام بعد از بازنشستگی برم پرستار سالمند بشم. همه کارشو یاد گرفتم و انجام میدم. حقوقشم که دیدی چقدر خوبه

البته خودم هم همین تصمیمو داشتم