مرغ همساده

دارم کتابی رو می خونم که دوست مترجم بزرگواری گفتن  کتابی از این نویسنده دیدن که از لحاظ مجوز گرفتن از ارشاد اصلا  در کشور عزیرمون قابل ترجمه نیست. همینی که که دارم می خونم تا اینجا  جالبه برام. هم محتوا هم زبان روایتش. دختر راوی داستان بشدت عقده ی حقارت داره و یک  ارزن اعتماد به نفس در وجودش نیست و مدام در حال مقایسه خودش با تمام عالم و عیب و ایراد گرفتن از ذره ذره ی جسمش هست. آنچه می خوام در موردش بگم اینه: حرف زدن راوی در مورد جسم دخترانه ش با تمام ترفند های ترجمه و جایگزینی کلمات و استفاده از واژه های ارشاد پسند، عریانی و صراحت خودش رو داره. به هیچ وجه مخالف ترجمه های عین به عین و وفادار به متن اصلی در مورد تنانگی نیستم. اما ...

خواستم بنویسم ( سوالم اینه که)، دیدم کی اینجا به سوال من اهمیت میده؟ پس جمله م رو بصورت گزاره ای می نویسم.

در کتابهای ترجمه ما می تونیم خواننده ی روایت راوی ( اول شخص یا دانای کل) در مورد شخصیت قصه باشیم. به هرکجای بدنش اشاره کنه. چه صریح چه با استعاره و لفافه، اما در کتابهای تالیفی موی سر و یقه ی باز و ساق پای سفید و ... خط قرمز می خوره. حرف از بوسیدن حرامه. حرف از آغوش حرامه. کلا عواطف انسانی حرامه. جنگیدن خوبه. دعوا و نزاع خوبه. افسردگی خوبه. هر ارتباطی میان شخصیت ها، ولو  برمبنای ضدیت باشه، باید با صیغه  و قَبلتُ به هم وصل بشه. به جرات می گم این سختگیری ها در مورد نویسنده های  خانم با شدت بیشتر و بی رحمانه تری اعمال میشه.

حرفه ی یکی از خواهرهام  آرایشگریه. مهارتهای مختلف رو تا سطح مسترینگ بین المللی گرفته  و چند سالیه که جمع کرده رفته ساکن یه گوشه ی این دنیا شده. مردم گریزه؟ نه! بشدت اجتماعی و بذله گو و خوش برخورده. آب و نونش اینجا درنمیاد با خانومهای مشتاق تتو و کاشت ناخن و آمبره و کراتینه و ریبادینگ دوست؟ چرا  خیلی خوبم درمیاد. چون هیچ جای دنیا مثل خاورمیانه عاشق آرایش های دایم و غلیظ  و افراطی نیستن.دلیل رفتنش به همون خنده داریه که می شنوید.

وقتی از موی کراتینه، شلاقی ، آمبره و لایت شده از پشت سر مشتری عکس میذاره، فورا براش پیام میاد که: فلانی...به جرم اشاعه ی فحشا و گذاشتن عکس مستهجن به شعبه ی فلانِ دادگاه فلان مراجعه کن. بماند که گزارش این عکسهای مستهجن رو همکارهای خودش میدن به صنف. چون خواهرم بومی اون شهر نیست و بعد از نزدیک بیست سال هنوز غریب به حساب میاد و یک غریبه حق نداره اونجا امرار معاش کنه و با دست عمل شده ی لنف بسته ی همیشه ورم کرده ، پول دربیاره.

سه سال پیش وقتی بهش  گفتم : تنهایی و غریبی اذیتت نمی کنه؟ مریض بشی کی ازت مراقبت می کنه؟ دلت تنگ بشه دیدن کی می ری؟ اونم تویی که مدام  با دوست و آشناهات رفت و آمد داری. گفت: اینجا بمونم هرچی با این دست از کارافتاده درمیارم باید پنج میلیون پنج میلیون برم جریمه بدم برای عکسهای مستهجنی که میذارم. لااقل اونجا می دونم پول زحمت و کارم رو خودم می گیرم. نمیره توی جیب دادگاه و ... گفتم عکس نذار.گفت تبلیغ کارمه. مشتری چطوری کیفیت کارم رو ببینه از راه دور؟

بهش گفته بودن گذاشتن عکس موی زن مسلمان حتی اگه صورتش دیده نشه، مصداق اشاعه ی فحشاست.گفته بود عکس خارجی بذارم بگم من اینو انجام دادم؟ تقلب کنم؟ گفته بودن: زن خارجی هم نباید بذاری. شاید شوهرش راضی نباشه!!!!!!!!!

خلاصه فرقی نداره شما توی چه صنفی کار می کنید و چه حرفه ای دارید.حق ندارین اسم مو و روی زن ایرانی رو بیارین.چون هم اونا هم شما می رین جهندم. البته شما وضعتون بدتره. چون هم باید جریمه بدین. هم ممکنه ممنوع القلمت کنن . هرچه یکسال براش جون کندی و کلمه به کلمه گشتی و فکر کردی و  حتی خوابش رو  دیدی   و نوشتی می مونه روی میز خودت و مثل یک بچه ی نه ماهه ی مرده به دنیا اومده عذاب توامانِ بودن و نبودن بهت میده.

کاش خارجی بودیم!

یه جمله هست میگه خار داره... همون!

مرغ همساده غازه!