شوخی شوخی...با ریش بابا هم شوخی؟

معاشرت و هم صحبتی و  حتی رفت و آمد با دوست های خوب و باب میل، حس خیلی خوبی داره. دنیا قابل تحمل میشه. رنجوری هات کمتر میشه. سروتونینی که در خونت ترشح می کنه، حالت رو واقعا خوب می کنه.حالا از هر طیفی که باشن. خانواده، فامیل، غیرهمخون، ندیده ی مجازی و ...

(خوب) یعنی همون باب میل تو بودن. یعنی هم شکل تو بودن. یعنی مثل تو بودن. در عین اینکه ( تو  ) می تونی  باب میل یک دنیا آدم نباشی و اصولا نابهنجار و غیر عادی تلقی بشی یا برعکس، محبوب و معمولی و دوست داشتنی به نظر بیای. مسیر کلام رو عوض نکنم. می خوام بگم با آدم هم شکل و همدل و متجانس ( جنسیت نه. سنخ. نوع. شباهت دنیای درونی) ، زندگی خوب می گذره.

فقط یه نکته هست. این آدمها یا دیر به دست میان. یا اگه هم به دست بیان وقت زیادی برای تو ندارن. کم ان کلا. هم از لحاظ کمیت هم از لحاظ کیفیت حضور. کم ان. کمیاب ان. گاهی اوقات نایاب ان.

اللهم!

تولد در اروپا و آمریکا و اقیانوسیه نخواستیم ازت. اما کاش از اینها برامون زیاد می آفریدی.یه دونه تمام وقت می آفریدی.

( تمام وقت)  از این لحاظ که بعضیاشون میان به ناخنکی به روح و روانت می زنن میرن تا برف سال بعد .

یاد این افتادم:

خدایا ممنون که ما رو در قاره ی آفریقا نیافریدی. اما اگه در اروپا و آمریکا هم می آفریدی چیزی از بزرگیت کم نمی شد.

البته من در آفریقای پر از رنگهای زنده و شاد و رقص های ریتمیک  هم هیچ مشکلی نداشتم. راضی بوده به رضای خدا. نیم متر پارچه با رنگی  تند می پوشیدم. موهامو مثل زمین شخم خورده می بافتم، پابرهنه روی زمین خدا راه  می رفتم و منتظر می موندم آهویی، خرگوشی چیزی شکار کنن بیارن ، برای شب آبگوشت درست کنم. فارغ از نگرانی گرونی خونه و دلار و بنزین و شهریه ی مدرسه و گوشت و میوه و نون و کفش و درمان و تارموهای دیده شده که منو به جهندم می فرسته و ...

فکر کنم نیازم به معاشر هم رای و دوست یکدل هم مرتفع می شد  دیگه . داستان هم نمی نوشتم.