کر کر خنده ی کوید نوزده

دلم که تنگ میشه، دلتنگ که میشم، گریه که می کنم، چشمام پف می کنه از گریه ورقلمبیده میشه، قلبم که مچاله میشه و می خواد از جاش کنده بشه،  فکر می کنم دیگه آخر دنیاست. دیگه بدتر از این ممکن نیست. دیگه سیاه تر از این سرم نخواهد اومد.اما همیشه چیز قشنگ تری هست که منتظرمه و تا منو می بینه میگه: ( بچه ها...پری داره میاد. آماده...آتششششش!! )

صبح با تن دردمند، چشمایی که حسابی می سوخت، گلویی که می خارید، سرفه هایی که هرچه کردم نمی شد قورتش داد( چندروزه  به محض خوردن غذای ادویه دار و طعم دارسرفه می کنم)، دالان های پارک رو رفتیم و رفتیم و رفتیم. دیدم پاهام توی هم می پیچه و نای راه رفتن ندارم. سرم گیجه و تنم دردمند.

برخلاف اسفند ماه که با هر تکون و علامتی می گفتم: این کروناست . ما همه مبتلا شدیم و من از گنبد سوغات آوردم( حالا یا از بیمارستان، یا از مراسم)، تا بالاخره بویایی و چشایی مون رفت و ایمان آوردیم به قدرت کوید نوزده، این بار فرافکنی می کنم و با هر درد و سرفه و خستگی و گیجی یی میگم، سرماخوردم. اونم سرمای شدید!!!

اگه مصونیت شش ماهه هم داشته باشه دیگه مال من تموم شده و وقتشه که کوید خاردار باز نیش هاش رو توی تنم فرو کنه.

جای خوابیدنم رو جدا کنم تا بقیه در امان باشن.بالاخره ببینم سرماست یا کرونا.

خواب..خواب...خواب...

منگی..بیحالی..خستگی...سرفه های نرم و خارخاری...