مامانِ شرمنده

اینکه حرفها و نوشته های من در چندماه اخیر فقط نک و ناله از بچه ها و مادری و مصایبشه قشششششنگ نشون میده که خانه نشینی و موندن در فضای ثابت با آدمهای ثابت و مشغول یک کاری  بیرون از خونه نبودن و  دور موندن از فضای تدریس و  آدمهای متنوع توی کلاسهام چه تاثیر مخربی روی من گذاشته.

انصافا بچه ها اینقدرها هم هیولا نیستن.

اما وقتی مدام ببینی و بشنوی شون  و شب و روز  در تمام ساعات هم نفس باشی باهاشون، نتیجه ش میشه این!!!

بعله!

بچه دو روز  پشت هم دوستهاشو دید، مثل فرشته ها سرشب می خوابه و صبج بلند میشه، طوری که می خوای درسته بخوریش این گوگولی مگولی رو.

( نگم که ساعت دوازده بیدار میشه میگه: به من شام ندادی ها. یادت باشه. مامانی هستی که به بچه ش شام نمیده!!! ) و هیچ مدل غذایی رو هم نمی پسنده که بهش بدم.