ندا بیا...بنگاه املاک زدم.

دور و بری های ما از فامیل نسبی گرفته تا سببی خیلی علاقه نشون میدن به ارشاد و  هدایت ما خواهرا به راه راست. هروقت ناگهانی و جهت رفع دلتنگی و به بهانه ی مثلا دیشب خوابمونو دیدن تماس می گیرن، بعد از ده دوازده تا جمله ی تکراری ناگهان میگن:

-میگم....خونه ی پدری تون رو نفروشین ها. بذارین یادگاری بمونه براتون. با تمام وسایلهاش نگهش دارین. نفروشین. با هم مشورت کنین. بعد نظر بدین که نفروشینش. نگهش دارین. حیفه. بذارین بمونه.

حالا اینکه ما بفروشیم یا نفروشم اصلا در این گفتگوها محلی از اعراب نداره. دوست داشته باشیم می فروشیم. دوست داشته باشیم نمی فروشیم. نکته ی جالب اینه:

در پایان توصیه های اخلاقی و عرفانی به حفظ یادگاری ها و احترام به خاطرات یهو میگن:

-آدمیزاده دیگه. حالا اگه خواستین بفروشین یه ندایی به من بدین!!!

معمولا هم به من که از همه برگترم زنگ می زنن. کله ی صبح آخه لعنتی!!!؟؟؟

آخ که باید اینو تو کانال و ایسنتا بذارم. اما همه جا هستن لعنتیا.

بمونه بین من و شما