رقص

رقص: کنشهای مبتنی بر حس و حرکت، جهت ابراز شور و هیجان که بیانگر یک تجربه یا درک و دریافت است.

رقص در انسان و حیوان نمود عینی دارد. در انسان به شکل هنرهای رزمی، نمایشی و ورزش هایی که حرکات تکرار شونده دارندو در حیوانات به صورت حرکات مکرر که برای جلب نظر جفت، جهت جفتگیری  انجام می گیرد، دیده می شود.حتی حرکت برگ گیاهان در اثر وزش باد، شکلی از رقص پدیده های طبیعت است.

رقص های آیینی و سنتی  از تمدن های باستانی تا جوامع معاصر نشان  از قدمت این  موضوع در سرشت انسانی دارد. برخی مناسک مذهبی نیز آمیخته به حرکاتی متوالی با الگوهای پرتکرار بدنی ست( تسبیح گرداندن، ذکر گفتن با لب، حرکات بدنی نماز، سرجنباندن مقابل دیوار ندبه، حرکات  بدنی مقابل خدایان هندو ، سینه زنی و زنجیر زنی و ...) . شاید  نامیدن رقص در بعضی از این اعمال  مورد انتقاد قرار بگیرد اما رقص چیزی جز این نیست. حتی اگر در زبانهای مختلف به نام های مختلف خوانده شود. هرجا که حرکات بدنی به شکلی معین و با الگویی متوالی انجام شود، رقص اتفاق افتاده. ممکن است این حرکات با لحنی محزون و غمناک( نوحه و سوگ و ...) باشد، یا با موسیقی شاد و پرهیجان. در هر دو مورد ریتیمیک و الگو مدار است.

حال اینکه چرا در برخورد با این دو نوع حرکت بدنی جبهه گیری می شود و حزن و اندوه پسندیده تر از ابراز شادی و شوق است، موضوعی ست که به نحوه ی اداره کردن یک جامعه برمی گردد.جامعه ی شاد و فعال و پویا، سرشار از انرژی ست و هنگام مواجه شدن با مصایب و فجایع فردی و جمعی می تواند آن بخش آسیب دیده ی خویش را به واسطه ی همگرایی جمعی که به سمت شادی میل می کند، سریع تر درمان نماید.اما جامعه ی محزون و در غم فرورفته، میل به درونی کردن اندوه دارد و در برابر مصایب فردی و جمعی روز به روز مستاصل تر و عاجزتر ظاهر می شود. 

سروتونین (هورمون شادی)  در مکانیسم بدن موجود زنده نقش مهمی ایفا می کند. بهبود عملکرد دستگاه عصبی و گوارش ، توده ی استخوانی و گردش خون  و ... وابستگی مستقیم به میزان ترشح این هورمون دارد. کاهش این هورمون سبب افت فعالیت در ارگان های زیستی شده و پیامدهای آن به صورت علایم بالینی و افسردگی ظاهر می گردد. سروتونین به طور طبیعی با حرکات ریتمیک و پرهیجان ترشح شده و کیفیتی تحت عنوان (حس خوب) در بدن ایجاد می نماید. به طور غیر طبیعی هم با داروهای شیمیایی و گیاهی وارد بدن می شود.

*********************************************************************************

-اگر بخواهم با مستندات علمی لزوم  ماهیت رقص در برنامه ی زندگی را آنالیز کنم، تا الی ماشاءالله مطلب و مقاله و متن هست که می شود بهش استناد کرد.

-گارد گرفتن علیه رقص یک معنی دارد: کنترل شادی و غم دیگری. بعبارتی فعال کردن یا منزوی کردن  انتخابیِ جامعه.

-لازم نیست خردادیان باشیم. شلنگ تخته انداختن ریتمیک هم سروتونین آزاد می کند.

-ترجیحا این شلنگ تخته ها با موسیقی شاد و زیبا باشد. با مزخرفات و محتوای بی ارزش گوش مان را نیازاریم.

-بچه ها را ترغیب کنیم به رقصیدن.بعنوان یکی از رفتارهای طبیعی نه کاری غریب که فقط در مراسم و مواقع خاص انجام می شود.

-کسی  جز خودتان به فکر شما نیست. خودتان برای زنده شدن جسم و روح تلاش کنید.

-یک وقتی هم با زبان ساده تر و عامیانه در موردش حرف می زنم. توی این قالب احساس رقصیدن با کت و شلوار  و گریم سنگین دامادی زیر ژل و پودر و تافت و برف شادی دارم.