فصل گریه هات دور باد

دختر و پسر جوان( زن و مرد جوان شاید) روی چمن های پارک نشسته اند. نزدیک هم. خیلی نزدیک هم. دختر محو تماشای پسر است. دور و اطراف را به هیچ می انگارد.کسی را جز پسر نمی بیند. غرق شده توی صورت پسر.

پسر دراز کشیده روی چمن. سرش روی پای دختر است. دختر خم شده توی صورتش. آنقدر مهربانی می بارد از تمام اجزای چهره اش که چمن های اطرافش انگار می درخشند از تلالو فوران این همه عشق.

چقدر طول می کشد تا پسر ران دیگری را روی چمن دیگری پیدا کند و سر بگذارد روی نرمای آن و چشم ندوزد به صورتی که با تمام وجود خم شده و مهر می تراود و منتشر می کند سمت مردمکهای او؟

بدبینم. به تمام آنهایی که مهر دریافت می کنند بدبینم. به تمام آنهایی که زلزله ی ویرانگر عاشقی را دریافت می کنند بدبینم.به تمام آنهایی که دنیاشان، دغدغه شان، سرگرمی هاشان، جنسیت دارد  بدبینم.

گاه دزدیده به دختر نگاه می کنم. شادی و بیخودی از خودِ بی حد چهره اش می گیرد مرا. توی دلم می گویم: ای کاش فصل دل شکستنت به این زودی ها از راه نرسد.ای کاش فصل گریه های بلاتکلیفت به این زودی ها نرسد. ای کاش گرما و نرمای رانی که بالش کرده ای برای معشوقت، نمگ گیرش کند و حالا حالاها به فکر رفتن و پشت سر نگاه نکردن  نیفتد. ای کاش ...

که هیچ چیز به دنیا پاینده نیست. هیچ چیز.