شلوغ پلوغ

وقتایی که لباس های فصلی رو جابجا می کنم، یا کمد و قفسه ای رو تمیز می کنم به نتایج جالبی می رسم. و جالب تر اینکه که هربار به همون نتایج قبلی می رسم.

وقتی کیف هام رو می بینم متوجه می شم ( وای من جنون خریدن کیف دارم. چقدر کیف خریدم و همه رو هم تقریبا نگه داشتم و سالها ازشون استفاده می کنم).

وقتی جاکفشی رو باز می کنم می بینم اینکه همه میگن ( جاکفشی فقط مال کفشای توست. ما جا نداریم کفشامونو بذاریم) واقعا درسته. جنون خریدن کفش هم دارم .البته هر کفش رو چهار پنج سالی نگه می دارم و می پوشم.

وقتی لباس های تابستونی رو درمیارم می بینم ( وای...چقدر مانتو و تونیک و شلوار نخی دارم که خودم دوختم با پارچه های رنگانگ).شد یک جنون دیگه.

وقتی سراغ جورابها می رم می بینم( ای جانم...چقدر جوراب نو دارم که هنوز اتیکتش جدا نشده).این هم توی دسته ی جنون های خفیف دسته بندی میشه.

وقتی سراغ مرتب کردن کابینت ها میرم می بینم ( خدای من...به به...چقدر طرف های دردار سه تایی و چندتایی دارم) این جنون از همه قوی تره. هرجا ببینم می خرم.

خلاصه نتیجه ی کلی اینکه به شدت مصرف گرام و  (چشمم دید و دلم خواست ) ام. برای همین هم کلی وسیله و چیز میز داریم که حجم زیادی از خونه رو گرفته.

از آدمهای سبکبار خوشم میاد. از اونها که کابیتها و قفسه ها کمد خلوت دارن. از اونها که جلوی کنسول شون هیچی نذاشتن.( مال من سمساریه. پر از برس مو و لوازم آرایش و گل سر و  ساعت و انگشتر و دستبند و گوشواره و ...بعلاوه ی یه عالمه ی دیگه توی کشوهای پایینی). هیچ وقت بلد نشدم خلوت باشم.  از این شلوغی رنگارنگ خیلی لذت می برم.

اهل دور انداختن هم نیستم. تا خراب نشه و غیر قابل تعمیر و ترمیم نباشه چیزی رو دور نمیندازم.

اهل هزاره های ماقبل تاریخم فکر کنم. مدرنیته در من راه به جایی نمی بره.