بی نوا مادر

غول این مرحله را رد کردیم.

خدا آدم را سگ کند مادر نکند. بارها و بارها این جمله را شنیده ام. بارها و بارها توی دلم گفته امش. بارها و بارها خواسته ام هرچیزی بودم جز مادر. بس که غصه خوردم پای مادری. بس که گریه کردم پای مادری.

پرسید اگه فلان چیز بود چی؟ گفتمش: نبین اون وقتا گریه می کردم و از حال می رفتم و چشمام ورم می کرد و می مردم از غصه. اون وقتا من دختر بابام بودم و برای بابام غصه می خوردم. من دختر مامانم بودم و برای مامانم غصه می خوردم. الان هر چیزی که پیش بیاد، هر چیزی از کمترین تا بیشترین و بدترینش، من مامان تو ام. کنار توام. پشت تو ام. سفت و سخت. یه آن غافل نمیشم ازت. نگهت می دارم برای خودم. غصه ی هیچ چیزی رو نخوری. من بعنوان مامان،  سخت و محکمم. مامان بودنمو باور کن نه دختر مامان و بابا بودنمو.

دکتر که با اطمینان و چشم های عمیق بهم گفت: نگران هیچی نباش. هیچ مشکلی نداره. موردش با دارو و رژیم غذایی رفع میشه. اصلا جای نگرانی نیست. من مثل لحظاتی که رفت توی آن اتاق و توی گان آبی دیدمش و آنژیوکت خراب بود و یک رگ دیگر گرفتند، پاهام شل شد و گفتم الان است که غش کنم و یکی بیاید  این وسط مرا جمع کند، و تا دکتر بیهوشی گفت آماده ست و دکتر بسم الله کرد و من فکر کردم (بابام، مامانم، خواهرم و الان هم بچه م ؟؟؟؟)  گریستم  و به خودم گفتم که ای  مادر بی درکجا ! ای مادر بی نوا ! ای مادر بی پناه!

شکرت! شکر!