شنبه

شنبه ها را گذاشته اند برای شروع رژیم های هرگز گرفته نشده. برای تصمیم های هرگز عملی نشده. برای اول هفته های هرگز سفر نرفته. برای کارهای هرگز شروع نشده.

شنبه ی من مثل جمعه ی سیاهی است که توی تاریخ  انقلاب ماندگار شده. یا مثل یکشنبه ی غم انگیزی که آدمهای زیادی را به سمت مرگ سوق داده.

روی گسل ام. روی بزرگترین گسل تهرانم. روی بزرگترین گسل توکیو ام. روی بزرگترین گسل جهانم.

جهانم درد می کند. جهانم را ترس برداشته. جهانم را پیش لرزه و پس لرزه به تکان تکان واداشته.

نگذار آن لرزه ی ویرانگر را تجربه کنم.نگذار آن ویرانی واقعی را تجربه کنم.

نگذار ترس نوجوانی ام رنگ حقیقت بگیرد. نگذار باورم به یکسان بودن بخت و اقبال مادر و دختر حقیقی شود.

شنبه ام را رنگی کن.

شنبه ام را خندان کن.

شنبه ام را آغوشی کن، امن، سفت، استخوان شکن و آسوده.

قربانت

همان که به اشاره ای می شکند و می ریزد روی ویرانه های خودش!

پری!