ای ماهم به چشم من نگاهی...

رفتم برای سه ماهه ی سوم تمدید داروهای افسردگی. اینجا مرسوم است ده روز قبل تر وقت بگیری. من دوازده روز زودتر وقت گرفتم. منشی اسم اول را لاک گرفته بود و زیر بار نمی رفت که من وقت دارم. اسمم را نوشت بین مریض و منتظرم گذاشت تا یکساعت و نیم بعدتر از وقتی که داده بود. بهش گفتم برای دفعه ی بعد دیگه وقت نمی گیرم. وقت گرفتن و نگرفتن که فرقی نداره. خندید و گفت اگه قصور از طرف منه عذر می خوام. نفله...اگر این جمله را همان اول می گفت سرساعتم می رفتم نه یک ساعت و نیم دیرتر.

نشسته بودم منتظر، داشتم فکر می کردم وقتی دکتر پرسید( خب خانوم...بهترین؟) چی جواب بدهم؟ بگویم نابودم؟ داغونم؟ بگویم برای درمان افسردگی سوگواری پدرم آمدم بودم و الان سوگوار مادرم هم هستم. گریه ام گرفت. اشکها چکید روی ماسکی که روی بینی و دهانم بود. خودم را جمع و جور کردم که امروز گریه نکنم.

دکتر بعد از چک کردن پرونده ام توی مانتیورش، پرسید( خب خانوم...بهترین؟ )، گفتم بد نیستم. اما خوب هم نیستم. مادرم رفته و من نمی تونم تنش های اطرافم رو تاب بیارم. تنش بچه ها با هم، با من، با پدرشون، با محیط رو نمی تونم تاب بیارم. دیوانه میشم. پرسید ( در کل بهتری یا نه؟).گفتم در کل بهتر از یکسال و نیم قبل قضیه را پذیرفته ام. یاد گرفته ام باهاش کنار که نه، مدارا کنم تا به وقتش یک جایی حسابی خالی بشوم. یک دارو را عوض کرد و بقیه را تکرار کرد و فرستادم تا سه ماه بعد.

بغض گیر کرده بود ته چانه ام. برگشتنی توی خودم بودم. آقای همسر چندبار کوبید روی پام که: (خوابی؟ خوب باش بابا...) حواسش که نبود توی جاده ی کرج گریه کردم. تا وقتی شک کرد و هی نگاهم کرد.

حرفهای زیادی تلنبار شده بود بیخ گلویم. حرفهایی که باید جایی می گفتم و سبک می شدم.

باید می گفتم دلم می رود برای شنیدن صدای مامان از پشت تلفن. برای گله و شکایتش از این و آن. برای خوشحالی و ذوقش از خریدهایش. برای رفتن به گنبد و رفتن به امامزاده و رفتن پیش بابا و رفتن پیش مامان.برای بغل کردن ذره ذره خاکی که حتی نمی گذارند سنگ رویش بگذاریم. حتی درها را باز نمی کنند که همان خاک را از دور ببینیم. باید می گفتم توی بد مخمصه ای گیر افتاده ام. من و تمام مردمی که کسی را آنجا زیر لایه های خاک دارند. باید می گفتم گرچه این درد عمومی و جهانشمول شده، اما من خیلی خودم را تنها می بینم توی تاب آوردنش. خیلی خودم را تنها می بینم توی تحمل کردنش.

این روزها دلم می خواهد بخوابم و روزها و هفته ها بیدار نشوم.آنقدر بخوابم که سلولهای مغزم چروک شوند و زائل شوند و به فراموشی دچار شوند. بیدار که شدم پیرزن فرتوتی باشم که هیچ چیز را به یاد نمی آورد جز زمانی را که دختربچه ای موفرفری بود که می آویخت به پاهای پدرش، وقتی می رفت مرز. که کش دامن را از زیر چرخ خیاطی می کشید و صدای مامان را درمی آورد که ( اینقدر زیاد نکش. فقط کش رو نگه دارش). که دغدغه اش شلوغی و شیطنت برادر و خواهرهاش بود.