مدرس کارگاه

نشستم سر لپ تاپ. چند روزیه که بیمارش شدم. کار خاصی نمی کنم. دارم یک سری چیزهای خرده خرده جمع شده رو مرتب می کنم بلکه یک روز بشینم و شروع کنم.

پسره اومده سراغم. ور دلم نشسته و سر می کشه توی مانیتور.

-باز داری توی وبلاگ افسردگیت با اون اسم افسرده کننده  می نویسی که خواننده ها رو افسرده کنی؟

-برو بچه! کار دارم.

-نمیرم. می خوام پیش مادرم باشم. اما مادرم دنیای مجازی رو به بچه ش ترجیح میده. می خوام بدونه اول باید به من توجه کنه.

-میشه بپرسم تا قبل از همین الان خودت کجا بودی؟

-توی واتساپ!!!! برای معلمم عکس تکلیفامو فرستادم.

-برو. من کار دارم. هزار بار گفتم وقتی نشستم اینجا و لپ تاپ جلوم بازه  و چیزی می نویسم ، سراغ نیا.تمرکزم به هم می ریزه.

-خب بریزه. نویسنده باید توی هر شرایطی بتونه کار کنه. الان تو داری چکار می کنی؟ قصه می نویسی؟

-آره.قصه می نویسم. پس برو بذار به کارم برسم.

-نمیرم. می خوام کمکت کنم. ممکنه دچار گره ی ذهنی شده باشی.می خوام گره ی ذهنت رو باز کنم.

نگاهش نمی کنم که بفهمه بهش اهمیت نمیدم و باید زودتر بره. از رو نمیره. ادامه میده:

-میدونی خانم سراوانی عزیز! مهم ترین مساله شخصیت های قصه ان. باید اونقدر خوب و زنده دربیان که خواننده باورشون کنه و دلش بخواد حرفهاشون رو دنبال کنه و بفهمه کارش به کجا می کشه...

-ببین ...  یا تو برو یا من این لپ تاپو جمع کنم برم.

-خب تو جمع کن. آفرین. بعدش بیا با هم بریم من اختراعمو بهت نشون بدم. برای در اتاقم دزدگیر گذاشتم که وقتی شما نیستین و دزد میاد ، گیربیفته!

نتیجه:

بچه تون رو با خودتون نبرین سر کارگاه داستان نویسی  یی که خودتون درس می دین. چون حرفای خودتونو بهتون تحویل خواهد داد.