شب های تاریک

روزها بدک نیستند. آفتاب هست، پنجره ی باز هست. نسیم و گاهی باد هست. نور که باشد اصلا انگار همه چیز خوب است.

شب اما مخوف است. ترس دارد. وهم دارد.

هرچه خانه نشینی در روز داغ می گذارد به دل آدم و از حسرت پرش می کند که ( الان باید می رفتم پیاده روی، خرید، تماشا، دیدن و بوییدن گل و علف )، شب های خانه نشینی چندبرابر ترسناکند.

از این شبهای تا سه و چهار بیدار و مراقب متنفرم. از این چهاردیواری های خفه کننده که روح بچه و بزرگ را مچاله می کند متنفرم. از این کرونای بی معرفت متنفرم.

کرونای لعنتی کاش لااقل رده ی سنی سرت می شد. کاش پیر و جوان سرت می شد. کاش سرکشی و دیوانگی  ها و تندی ها و تهدیدهای نوجوانی و بلوغ سرت می شد. کاش کم طاقتی و ناشکیبی  و تلافی و اخم و تخم تازه جوانی سرت می شد، کاش دغدغه و گریه های مادری سرت می شد. کاش یک جاهایی را امن می گذاشتی برای وقتهایی که آدمها از فرط مراقبت و نگرانی  برای خُردَکانشان کشته می شوند و خونریز ، اما همچنان مراقبند و چشم و دل نگران. کاش می فهمیدی آدمها از فرط ساییده شدن به هم وحشی می شوند . چنگ و دندان نشان هم می دهند. که فلسفه ی آدمها دوری و دوستی است و نزدیکیِ بسیار، ملال می آورد.

کاش یک طیف را راحت می گذاشتی که بروند مدرسه و دانشگاه و بیایند و جان شان از هوای ملایم بهار نوازیده شود. کاش حرف آدم سرت می شد.

چه انتظاری!!! آدم حرف آدم سرش نمی شود. تو سرت بشود؟

کاش مادرها را...فقط مادرها را قرنطینه می کردند توی یک چهاردیواری کوچک. مادرهای خسته را. مادرهای بریده را. مادرهای خفقان گرفته را. مادرهای بیچاره را.