برنج پزی و واکنش بچه

هفته ای که گنبد بودم، هر روز ، روزی چندبار با پسرک تلفنی حرف می زدم. آقای پدرش هم روزی یکبار حال و احوال می کرد. یکباری  غروب خودم زنگ زدم تا شرح حال مامان  رو بدم. رفته بود اتاق عمل. بعد از تموم شدن حرفهای من گفت: برنج چند تا لیوان باید بشورم برای غذا؟ گفتم نفری یک پیمونه از همون پیمونه ای که داخل سطل برنجه. گفت پس برم بشورم. گفتم الان؟ دیره. بذار برای فردا ناهار. گفت : نه الان درست می کنم.

*

اولین هفته ای که حضرت شان خانه نشینی اختیار کرد و سرکار نرفت، ساعت نه و نیم ، ده، از سرصبحانه بلند شدم و برنج برداشتم و شروع کردم به شستن. گفت: از الان می شوری برای ناهار؟ زوده. نشور. من برنج درست کردم نیمساعتم نشد از شستن تا پختن.

لبخند ملیحی زدم . از پاسخ بازموندم. سه چهار بار تکرار کرذ که از الان نشور. نشور. نشور. و من که غرق در حجب و حیایی مثال زدنی هستم باز سکوت کردم و چیزی نگفتم.

پسرک صداش دراومد که: برنجای تو رو به زور هم نمیشه خورد بابا. سفت سفت بود.

بابا گفت: اگه دوباره برات برنج درست کردم.