بنویسم بلکه کم شود این هراس

از وقتی رفتم دندونپزشکی، ترس افتاده به جونم. تپش قلب داره خفه م می کنه. مال ترسه. تا قبل از اینکه برم مطب، کرونا برام بیماری یی بود که بقول اساتید خفیفش رو گرفتیم و خلاص.( اگه اون همه درد و عذاب خفیف بود، پس شدیدش چیه؟) . خبرهای آمار فوتی ها و مبتلاها رو اصلا نمی خونم. عکس چندش هزار دست و پایی ویروس رو نگاه نمی کنم. استیکر سبزش رو توی پیام ها زود رد می کنم.خودمو ایزوله کردم از هر نوع خبر یا آماری  در این مورد.

اما توی این چند روزه زده به سرم. خبرها رو می خونم. گوشم میره به صدای اخبار.

کار احمقانه ی امروزم باز کردن و تماشای فیلم مرد جوانی روی تخت با صدای خِر خِر نفس کشیدن های آخرش بود. خوندن حبر اینکه کرونا دو سال طول می کشه. خوندن اینکه پاییز یک قتل عام اساسی داریم باهاش.

ترس بدجوری نشسته توی روح و روانم. دارم فکر می کنم از کدومش جون سالم به در می بریم؟ با کدومش می میریم؟ کی می میریم؟ یه ماه دیگه؟ چند ماه دیگه؟ یک سال دیگه؟ مرگ اونقدر بهم نزدیکه که اومدنش رو حساب کتاب می کنم.

جون عزیز شدم انگار. می ترسم. خیلی می ترسم. از چی نمی دونم. از تنها موندن می ترسم یا از مردن..نمی دونم.

خوب چیزی هستی بخدا. بشر درست کردی و با هرچیزی که تونستی امتحانش کردی. کیف می کنی از آب ریختن توی لونه ی مورچه هات.آره؟