نقاب

هفته ی دوم  یا سوم  غصه ام بود ، عکس درب و داغون بی آرایشم با موهای پس رفته ی درهم گوریده را برای اولین بار دید. آن هم منی که هرگز هرگز هرگز توی این سالهایی که عکس می فرستم برای کسی، عکسم  نامرتب و بی آرایش نبوده.حتی حالت چشمهای پف کرده ام تلخ بود. اندوه داشت.

سین شد. چند ثانیه تاخیر افتاد تا جوابش را ببینم. فهمیدم که جا خورده. که خیلی جا خورده .نوشت:( پری این تویی؟ چه کردی با خودت؟ غصه چه کرده با تو ؟)

خواستم بگویم( من همینم. همینی که می بینی. نه آن که پشت نقاب رنگ و لعاب دیده ای).

حوصله نداشتم. چیزی نگفتم.