عمر دوباره ی منه، دیدن و بوییدن تو

می دونید...

تا وقتی هستن، فقط مادر و پدرن. فقط مادر و پدر. ازشون طلبکاریم. ازشون دلخوریم. ازشون دلگیریم. انگار هستن که ما فقط کمبودها و نداشته ها و نشده ها رو از چشم شون ببینیم  و همیشه شاکی باشیم که اگه فلان کار رو می کردن الان ما وضعمون بهتر بود. اگه زود شوهرمون نمی دادن، اگه زود زن نمی گرفتن برامون، اگه دیر شوهرمون نمی دادن، اگه دیر زن نمی گرفتن برامون، اگه خونه می دادن، اگه دانشگاه درست درمون می فرستادن مون، اگه می ذاشتن جوونی کنیم و خوش باشیم، اگه ...اگه...اگه...

اما همه ی این حرفها مال تا وقتیه که هستن. به محض اینکه نباشن، مردن ما شروع میشه. تازه متوجه میشیم چطوری یک سرشون بنده به هرچیزی که زندگی ما باهاش جاریه. انگار نقطه ی اتصال ما و جهان بودن و الان با نبودن شون، این حلقه ی اتصال داره از هم باز میشه و هر آن ممکنه ما رو جدا کنه از تمام چیزهایی که اسمش رو گذاشتیم زندگی.

می دونم هستن آدمایی که از همون اول قدر می دونن.از همون اول فدایی پدر و مادرن. از همون اول حیف و میل نمی کنن پدر و مادر رو. اما زیادن؟ نه واقعا؟

چی و چطور  بنویسم که به کسی برنخوره و کسی رو ناراحت نکنه و خودمم خالی بشم؟

امشب نقطه ی اتصالم درد می کنه. به شدت درد می کنه. من و جهان در مرز جدایی هستیم. جدایی یی در شکلی اندوهناک و آمیخته به درد.

دلم می خواد زنگ بزنم و بپرسم( توی نوجونیت چطوری لباس می پوشیدی؟ جوونی هات چی؟ انقلاب که شد فورا قانع شدی به حجاب؟ مقاومت نکردی؟ چی شد که این همه بچه آوردی؟ فکر کردی بچه ی زیاد چیکار می کنه برات؟ معنی افسردگی رو توی زندگی فهمیدی یا اونقدر سرت شلوغ بود که اومد و موند و گذشت و تموم شد؟ با نشد؟ )

اینها رو گذاشته بودم که عید امسال ازش بپرسم و یادداشت کنم . الان کی دیگه می تونم این سوال ها رو بپرسم؟