فرازی از دعای ( بنفشه ی آفریقایی ام ، گل بده و بمان )

بنفشه خانم جانم

دوسال پیش، بعد از یکسال، آخرهای گلستان نویسی گل دادی و خلاص.

حالا آخرهای نهنگ های خسته ام ، باز به گُل نشسته ای.

نکند باز بروی حاجی حاجی مکه!

من عاشق گلهای بنفشت هستم.

انگار شده ی نشانه ی پایان گرفتن کلمه هام.