دارم فکر می کنم

گفتم به تقاص پس دادن معتقدی؟  گفت...

شاید چیزی نگفت، شاید هم  اون چیزی رو که باید نگفت. گفتم کارما! قانون پروانه ای.

چندساعت بعد صفحه ی کتابی رو نشون داد که توش نوشته بود( اگر بال پروانه ای در آن سوی جهان به هم بخوره، در این سوی جهان طوفانی به پا میشه). گفتم همین خب. همینو  می گفتم. از اونا هست که معتقده حتی اندیشه ی خیر و شر آدم ها روی هم اثر می گذاره ، چه برسه به اعمال و رفتارشون.

انگ خرافه پرستی، جبری مسلکی یا هر چیزی رو به جان خریدارم، اما باور دارم که ما تقاص هستیم.حاصل تقاصیم. برای تقاصیم. انتخاب تقاصیم . ما تقاص سالهای کشورگشایی و ویرانگری در ملک و ولایات دور و نزدیک ایرانِ چند صد سال پیشیم. اینکه رنگ آرامش نمی بینیم تقاص قرار و آرامیه که از مردمان قبل از خودمون گرفتیم. ما نگرفتیم؟ اون ما نبود؟ نسل های قبل بود؟ بودیم. ما بودیم. ما تکرار همون ژن ها، همون دست و صورت و تن و بدن، همون صدا و ندا، همون افکار و باورهاییم. خود ما بودیم. و در هر دوره ی زاد و ولد و تولید مثل ( ببین! تولید مثل! یعنی یکی مثل من،  مانند من، یکی مثل همه) هی تکرار و تکرار شدیم. منِ سده ی شش، منِ سده ی هشت، منِ سده ی چهارده، همه یک نفریم. گیریم در تن های مختلف. روح اشکریز ِ بدبینِ کج اندیشم همواره تکرار شده در تن های کوتاه و بلند و چاق و لاغر.

جنگ ملت ها رو نتیجه ی کارما و قانون پروانه ای می دونم. حاصل ( هرچه کنی به خود کنی). ملت مظلوم تاریخ، افسانه ای بیش نیست.  هر ملتی در جای خودش خونخوار و خونریز بوده و این جنگی که قرنی بعد اتفاق می افته و آوارگی و ویرانی و پریشانی میاره، طوفانیه که بال پروانه ش صدها سال قبل تکون داده شده.

دارم فکر می کنم. دارم می دَرَم از هم با  فکر کردن  به عالمی که هیچ خیار و گزینش درش نداشتیم و نداریم.

بازیچه های کوکی ایم ، عروسک های مومی ایم ،  با جعبه ی صدای از پیش ضبط شده.ترکیبی از گوشت وخونی که یاخته ها و  ژنوم ش هزاران سال پیش طراحی شده و از همون وقت تا الان ، فقط کپی پیست شده در قالب های رنگی  و ارتفاع های مختلف .