از من برو ای وحشت فزاینده

برای خالی شدن از این ترس بی پیر،

شب ها راه می روم..راه می روم...راه می روم. دویدن کار من نیست با این استخوان ها و مفاصل قراضه، وگرنه حسابی می دویدم.

روزها کتاب می خوانم،می خوانم، می خوانم،

گاهی می نویسم... گاهی!

زیاد که بنویسم، می بینم  بی اختیار ترا نوشته ام.

*

از من برو ای وحشت فزاینده .