سایبانی بهتر از تو نبود و نیست

مرخصش کردند . عمل را بی فایده دیدند و توصیه ی نیم بند و از سرواکنی به شیمی درمانی کردند.

متاستاز لعنتی چهارنعل دارد همه جا را می گیرد. چشم هایم کورند بس که گریه می کنم این روزها.

روی صندلی عقب دراز کشیده و سرش را روی پای من گذاشته . هزار کیلو مرد، مچاله شده روی نصف صندلی عقب .

زیر دنده ها ، جایی که یا کبد است یا بخشی از ریه ، فریادش را از درد درآورده . دست می گذارم روی محل درد . دستش را می گذارد روی دستم و محکم نگه می دارد.

-دستت رو برندار. با گرمای دستت شاید  دردم بهتر بشه . گرم بشه بهتر میشم .

گرمای کشنده ی ظهر را توی اتوبان های کشدار و بی انتهای تهران جلو می رویم . کولر ماشین را نمی خواهد. می گوید سرما دردش را بیشتر می کند. آفتاب نیزه برداشته به برشته کردن و سوزاندن همه ی عالم .

به جای کبودی های متعدد روی دستهایش نگاه می کنم. آنقدر آنژیوکت را جابجا کرده اند که ساعد و روی دستهاش پر است از کبودی . دستم زیر فشار دست نحیف و بی جانش ، درد را کم کرده انگار . خودش می گوید .

آن یکی دست را که از فرط درد تکیه گاه کرده بود به پشتی صندلی راننده، می گذارد روی ساعد و آرنجم. با صدای ضعیف می گوید:

-آفتاب دستت رو می سوزونه.

عین یکساعتی که توی راه بودیم دستش را روی ساعد و آرنجم نگه داشت  که آفتاب نسوزاندم.

سرش را نوازش می کردم. از پشت تاری چشم هام نگاهش می کردم و دوست داشتم خلوتی می بود که ترس دوباره ندیدنش را زار زار با صدای بلند  گریه کنم .