آی آدمها... بمانید

آدمها آمدن و رفتن شان دست خودشان نیست. ماندن و نماندن شان هم دست خودشان نیست. عجیب نیست که آدمی را فقط یکی دوبار دیده باشی، هیچ خاطره ی سمعی یا بصری ازش نداشته باشی، اما با شنیدن خطری  که تهدیدش می کند ، نگران شوی و از رفتن ابدی اش اندوهناک ؟

آدمی که اصلا ندیده ای چه؟ تنها اطلاعت از وجودش در دنیا  خاطرات و حرفهایی ست که دوست های  مجازی ات برایت گفته اند. اسم دوتا شان خاله است و اسم یکی شان دایی .

این سی و چند روز اخیر تلخ بود. تلخی جانکاهی که نرم نرم جان آدم را پر کرد و  رسوبش ته نشین شد.

تازه دلم  آبی و صاف شده بود که دوست جان بعد از یک سال، بعد از سالگرد پدر نازنینش، پروفایلش را با جاده ی  برفی عوض کرده. لبخند می آمد و  می ماند که : خدایا دلش را دیگر نشکن ، که یکی بعد از دیگری از راه رسیدند.  پروفایل دوستی با عکس مزار دوخاله ی  پرکشیده در بمب گذاری حله، پروفایل دوستی با عکسی میان و شمع و روبان سیاه، پروفایل خویشاوند نزدیکی با عکس پیرمردی در حال تار زدن ، پروفایل  خواهرت با یک دایره ی مشکی  اندوه بار، به شدت اندوه بار.

شاید خوب نیست که  در چهل سالگی از رفتن ها و نماندن ها دلگیر شوم و از رضایت به قضا و  صبوری دور باشم، شاید منطقی نیست. شاید بالغ نیستم هنوز. اما اندوه دیگران، کم دردی نیست. دردش را حس می کنی. غصه ات می شود. گریه ات می گیرد. آه ات سرد می شود. سینه ات سنگین می شود. از همه بدتر ترس برت می دارد که : ای خاک عالم؛ مرگ در همین نزدیکی ست. بیخ گوش عزیزانت. به هر بهانه ای و به هر دستاویز مضحکی. به هر دلیل ترسناک و رنج آوری. بعد از نماندن و رفتن ها می ترسی. می ترسی و اندوهت چند برابر می شود. تصور دنیای بدون آدمهات ترا از غصه می کشد.

دنیای بدون  آدمهات به هیچ دردی نمی خورد.