پلنگ من

نی نی و کوچولو که بودند برایشان لالایی می خواندم. هم لالایی های معمول را ، هم خودم  چیزهایی با قافیه ردیف می کردم و می خواندم برایشان. صدام که گرم می شد، بغض می آمد و لالایی با چند قطره اشک نیمه تمام می ماند. خودم هم نمی دانم چرا با گرم شدن گلویم،  بغض می کردم و گریه ام می گرفت.

پریشب که از صدای اخبارِ وحشی و غیرقابل تحمل بیست و بیست و سی ، بلافاصله بعد از شام، در حالی که بقیه هنوز مشغول بودند، توی اتاقم سنگر گرفتم و دراز کشیدم به تبلت بازی. پسرک امد خزید کنارم:

-مامان ..ناراحتی؟

-نه عزیزم.

-پس چرا اومدی اینجا؟

-نمی دونی واقعا؟؟

-آهان اخبار. حالا میشه من اینجا بمونم؟

بغلش کردم. گفتم:

-یادته نی نی بودی برات لالایی می خوندم؟

-فکر کنم یادمه. می خوای باز بخونی؟

-بخونم؟

-اوهوم!

دست بردم پشتش و در حالی که ریتم گرفته بودم روی کتفش شروع کردم:

-لالا لالا گل پونه        نری هیچ وقت از این خونه       مامان خیلی دوستت داره        نباشی، میشه دیوونه

لالا لالا ....

دستش روی پهلوم بود و به تبعیت از حرکات ریتمیکم، داشت ضربه می زد روی پهلوم. گفتم:

-مامان..خواهش می کنم شما بیخیال تق تق زدن بشو.

-چرا؟ خوبه  که!

-نه قربونت برم. داری دقیقا می کوبی روی کلیه ام. الانه که کلیه ام  قُلُپی دربیاد از توی چشمم!

لالا لالا گلم باشی         تسلای دلم باشی           ...

صدای خفه ی فین فین را شنیدم. بغض خودم حسابی پیدا بود. می دانستم که او هم من زود بغض می کند. زدم به یک راه دیگر:

-لالا لالا پلنگ من     پسرک قشنگ من         نخور اینقدر تو شکلات       نخور اینقدر...نهنگ من

غش غش خندید.خندید. خندید.گفت:

-خوب بلدی گریه ی آدمو فراری بدی ها!

بلند شدم. گفتم:

-بریم دیگه. سریاله شروع میشه الان

-نه نریم. صدای اخبار هنوز میاد

-نه..بریم اخبارو عوض کنیم. سریال شروع شد