دوساعت

ساعت شش و هفت هشت دقیقه ی صبح امروز از آقای همسر سوال کردم:

-میدون سپاه کرج کجاست دقیقا؟

گفت:

-سری قبل که بانک دی رفتم...یادته؟ همونجا

یادم نبود. چون فکر می کردم بانک ملت رفته بود  نه دی. بعدش که سوال کرد (چرا؟ کرج چیکار داری ؟) و ... گفتم:

-با دوستام قراره  دور هم جمع بشیم.

لابلای سوال و جواب ها گفتم که قرار است پارک تنیس باشیم و تا ظهر هم برگردیم خانه هامان. سردی هوا را بهانه کرد و وقت نداشتنش را برای بردن من. گفتم خودم می روم و بر می گردم. ساعت هشت دل و نادل گفت: می خوای ببرمت؟ گفتم: چرا که نه. از خُدامه.

( البته تمام گفتگو به همین رمانتیکی و شیرینی نبود ها. گفتگویی مثل همه ی حرفهای زن و شوهری  . دلیل و رد دلیل و بهانه پشت بهانه و ...)

توی راه گفت: چرا زودتر نگفتی که من نقشه رو ببینم. ببینم پارکه دقیقا کجاست؟ حالا کلی باید دنبال بگردیم. باید قبل تر می گفتی. با این تصمیم های سریع السیرت ...واقعا که...

گفتم: فکر کردم بلدی خب !

اما اعتراف می کنم که توی دلم شیطان رجیم داشت بلند بلند سخنرانی می کرد، بدین شرح:

( خب جان دلم... من که خوب می دونم تو مخالفت می کنی. می بری ها..اما اولش به شدت مخالفت می کنی و کلا  رد می کنی. با خودم گفتم چرا دوهفته هی  غر بزنی و هی بخوای منصرفم کنی و رأی ام رو بزنی؟ دوساعت هم که قضیه رو بدونی و تلاش کنی برای اینکار، کافیته! نیست؟ هست خب! دوساعت غر زدن بسه برات ! والا ! )

- وقتی همه دور هم جمع شدیم، هر کدام داستانی داشتیم برای تعریف کردن از غر زدن شوهرها برای امروز صبح!

- درست یکسال قبل دور هم جمع شدیم و امروز دوباره با هم بودیم. فقط امروز بجز صبای چهارساله ی شیرین،  بچه ها مدرسه بودند  و همراه مان نبودند.

-مدتهاست که هی برای پنجشنبه و جمعه قرار موزه و صبحانه و پارک و خانه و ... می گذاریم اما هیچکدام عملی نمی شود. یا تهرانی ها گرفتارند یا کرجی ها.دیروز بالاخره ( فلانی فردا بریم پارک تنیس؟) باعث شد یکی یکی هرکدام مان بخواهیم که برویم و فرصتش را داشتیم.