مصایب مامان

با پسر جان تنش دارم. یک دقیقه حالش خوب است. می آید برایم زبان می ریزد و آهنگ می خواند و از دستپختم تعریف می کند و  دلش می خواهد خانم آینده اش عین عین من باشد، همینطوری لباس یپوشد، همین طوری کتاب بخواند، همین طوری اهل مسایل و اطلاعات روز باشد و ...( نه که من گول بخورم و حرف هایش باورم شود،  ها...) ، یک دقیقه ی بعد طوفانی می شود ، رعد و برق می زند، ووووی ... طوفان ، ها !!!

طوفانی که می شود خدا را بنده نیست. نه مادر می شناسد نه پدر ، نه برادر. همه می شویم دشمنهایی که نه درکش می کنیم نه به فکرش هستیم و نه اصلا  ذره ای دوستش داریم.  خیلی گلایه ها دارد. خیلی حرفها می زند. گاهی هم حرف نمی زند. غذا نمی خورد. ته نگاهش خودم را می بینم. خود پانزده شانزده ساله ام را، که با مامان قهر می کرد و حرف نمی زد و فکر می کرد اگر سکوت کند و حرف نزند، کار خوبی کرده. بمیرم...مامان چی ها کشیده از دست من.

راستش از قهر کردن هایش ، از حرفهای غیر منصفانه اش، از نگاه تلخش ، ناراحت می شوم. دلم می شکند، بغض می کنم. آقای پدرش می گوید سربسرش نگذارم. حرفهای  بیخودش را باور نکنم. ناراحت نشوم. می گوید همه ی این رفتارها برمی گردد به بلوغ و  انقلاب هورمون هاش. می خواهد که صبور باشم تا این روزگار بگذرد و تمام شود.

اما صبوری جایی سخت می شود که پسرک فکر می کند این نوع برخورد های آزار دهنده ی برادر بزرگش یک چیز کاملا عادی است و الگوبرداری از آن درست و خوب است. وقتی برای کاری تذکر می دهم، با چشم های ورقلمبیده نگاهم می کند. گاهی صدایش را بالا می برد و با لحن طلبکار جواب می دهد. خلاصه که روزگاری داریم.

یکی دوساعت بعد پسرجان عذرخواه و سربزیر می آید دور و برم. باز زبان می ریزد.آهنگ می خواند و از دستپختم تعریف می کند.پسرک هم هی قول می دهد وقتی بزرگ شد خیلی بهتر از برادرش باشد و مرا اذیت و ناراحت نکند!