جایی به نام تاماساکو

هرکاری کردم نشد که کتاب را بدون چهره ی نویسنده و اداها و لحن گفتارش بخوانم و از داستان ها لذت ببرم. تمام داستان ها را با صدا و لحن نویسنده خواندم و لبخند زدم. چه بد که نمی توانم بین دو وجه شخصیت بازیگر و نویسنده ی یک آدم تفکیک ایجاد کنم !!

جایی به نام تاماساکو مجموعه ای از هفت داستان کوتاه  است. داستان هایی که به غایت سادگی و بی پیرایگی نوشته شده است. تا حدی که در اولین داستان های کتاب می خواهی کتاب را کنار بگذاری و سراغش نروی. اما به تدریج انگار که نویسنده سر رشته ی کلمات را پیدا کرده باشد، آرام آرام، داستان ها  خواندنی و دوست داشتنی می شوند.

آدم های قصه های این کتاب از تنهایی مفرط رنج می برند. مدرنیته ی معاصر آنها را در خود بلعیده و عادت ها و رفتارهای اجباری شان ، تنها سرگرمی روزمره شان شده. آدم ها بنا به اجبار عرف یا اجتماع سالهای سال با هم زیر یک سقف زندگی می کنند در حالی که از همان سال اوب از بوی هم متنفرند. از تیک های عصبی هم متنفرند، از کلید کردن یکی روی درست انجام دادن و ترتیب کارها متنفرند و در نهایت در جایی تصمیم به بر هم زدن قواعد  نانوشته شان می زنند.اما همچنان از ناشاد و رنجورند.

اصرار بر نامیدن شخصیت ها به  نام و نام فامیلی ، یکی از ویژگی های این کتاب است.

سفر به تاماساکو یک کتاب زنانه و دوست داشتنی می شود وقتی که تو نیز دغدغه های زنانگی ات را داشته باشی و احساس و عاطفه در رگ هایت بجوشد و اهل کلمه و داستان باشی.

جایی به نام  تاماساکو

فلامک جنیدی

نشر چشمه