جنایت و مکافات

هرچند وقت یکبار یادم می افتد که اسمش را فراوش کرده ام. آنقدر با خودم کلنجار می روم تا کفری شوم و باز هم اسمش یادم نمی آید. اصولا به یاد آوردن اسمش هیچ دردی هم از من دوا نمی کند، اما همین قدر قدرت دارد که به من یادآوری کند ، حافظه ام به درد لای جرز هم نمی خورد.

همین الان هم که می خواستم در موردش بنویسم کلی فکر کردم تا اسمش یادم آمد. آخر این هم شد معضل که تو بدانی اسمش را نمی توانی فورا به یاد بیاوری؟

تابستان بچگی هایم بود. گنبد آب نداشت. یادم هست شب ها بابا با ماشین می چرخید توی شهر و سوال می کرد آن منظقه آب دارند یا نه. نمی دانم موضوع چی بود اما مثل اینکه یک قطعی آب سراسری و دایمی داشتیم. جنگ بود. گرم بود. آب نبود. شبهای زیادی بابا نبود. لب مرز بود. شبهایی که بابا نبود، ما بچه ها بعد از شام حتی توی حیاط هم نمی رفتیم. حیاطمان خیلی بزرگ بود. پر از  گل و درخت.  گیلاس، انجیر، نارنج، نارنگی، آلو، شمعدانی، زبان مادرشوهر، رز صدتومانی، میمون،داوودی، اینها را خوب یادم هست.

شب که سکوت بود و خاموشی، فقط من بیدار بودم و مامان. تشک هامان به ردیف توی هال پهن بود. خنکای پنکه سقفی و شب تابستانی ملافه ها را خنک می کرد.گاهی توی جا دراز کشیده ، مامان را  جلوی تلویزیون نگاه می کردم، گاهی هم نشسته همراهش بودم. او هم آن شب ها پیش ما می خوابید. مامان سریاله را می دید.  از فرق شکافته  و پر از خون پیرزنه که کابوس مرد جوان شده بود، عین مرگ می ترسیدم. مامان با دقت و اشتیاق سریال را هفته به هفته دنبال می کرد. دارم فکر می کنم عشقم به قصه پردازی به مامانم رفته ، همانطور که عشقم به شاعری.  پیرزن فرتوت توی خواب مرد جوان می آمد. زن جوان  زیبا هم همینطور. هر دو غرق در خون. شبهای زیاد. مرد جوان با کلاه لبه دار ؛ زنده و حی و حاضر، جلوی چشمم است. حتی تصویر دختر جوان هم . اما اسم مَرده را نمی توانم فورا به یاد بیاورم و گاهی روزها و روزها ذهنم را مشغول می کند. نمی خواهم سرچ کنم یا از توی کتاب پیدایش کنم، دلم می خواهد خودم به یاد بیاورمش. گاهی بعد از یکی دوساعت یادم می آید.

راسکلنیکوف!

- عکس: داستایوفسکی