عاشقانه!!!

پسرک برگشت و به من گفت:

-کاش من دختر بودم. کاش پسر نبودم.

گفتم:

-چرا؟

-آخه  اگه دختر بودم دیگه سربازی نمی رفتم.

-از سربازی می ترسی؟

-خب معلومه که می ترسم. دلم نمی خواد برم.

-اما اگه دختر بودی بعدا که بزرگ می شدی ، مامان می شدی. بچه می آوردی. کلی درد تحمل می کردی. باید غذای همه رو تو می پختی . لباس همه رو تو می شستی. کارهای همه رو تو انجام می دادی. کارهای خونه رو . شاید کارهای بیرون خونه رو. خلاصه کارهای همه رو باید تنهایی و یه نفری انجام می دادی. مثل همه ی مامان ها. اما سربازی رفتن فقط دو ساله. زودم تموم میشه مامان.

گفت:

-اما من تموم این کارها رو عاشقانه انجام می دادم ، نه با اجبار و ناراحتی!

لبخند گل و گشادی روی لبهایم می آید. سوال می کند:

-چرا لبخند میزنی؟

می گویم:

-از اینکه منو الگوی خودت می بینی که عاشقانه براتون کار می کنم خوشحالم. واقعا خوشحالم که تو با این سن کمت اینا رو درک می کنی. خستگیم در رفت دیگه.

عادی و خونسرد جواب می دهد:

-نخیر مامان جان. من از تو یاد نمی گرفتم. من خودم عاشقانه به آشپزی و خیاطی و اینکارها علاقه دارم.