یه رمز آسون بذار

گوشی و تبلت و لپ تاپم رمز و کد و پترن و هیچ چیز سکیوریتی ای نداره. ( سکیوریتی تو قربون با این خارجکی حرف زدنت مادر!!! ). خلاصه گیر هرکی افتاد، می تونه فاتحه ی همه شونو بخونه برام.

فقط تلگرامم رو به پیشنهاد دوست جان رمز دار کردم برای بالابردن امنیتش برای جلوگیری از هک شدن. رمز خیلی ساده و بچگونه.

البته همونم با شامورتی بازی، پنهان از پسرک وارد می کنم. چرا؟ میگم الان...

پسر بزرگه رمز های عجیب و غریب و متنوع برای وسایل الکترونیکیش میذاره. طوری که اگه من کار بیفته بهش و بیاد رمز و الگوی انها رو برام بگه که در نبودش استفاده کنم، از صرافتش میفتم و  بی خیالش میشم،  بس که پیچیده ست. آقای پدر هم روی فولدرهای کاریش رمزهای مخصوص خودش رو داره. که البته ازشون خبر دارم. خودش برای مواقع ضروری در اختیارم گذاشته.

اما...

اما..

اما...

این وروجک کوچیکه!!!!

رمز های برادرش رو هک کرده. تمومشون رو. چطوری؟

از اون طرف تختش، با چشم های تیزش رصد کرده و دیده چه اعدادی رو وارد می کنه. الگوش رو از کدوم ور به کدوم ور می کشه و بعد به کدوم ور برمی گرده.

هروقت برادر بزرگه میره کلاس، میره تبلتش رو میاره، رمزشو وارد می کنه و بازی هاش رو میاره و بازی می کنه.

تازه!!!! بازارش رو هم چک می کنه ببینه کدوم بازی هاش باید بروز رسانی بشه.

مورد داشتیم که از من خواسته:  بیا اینستاشو چک کن!!!

تنها راه مبارزه با این حرکات اسپای کیدینگش هم اینه که بگم: گوشی و تبلت داداشتو بیار بذار روی مبل جلوی چشم من.که نره توی اتاق و ...

باهاش همکاری نمی کنم. چه معنی داره بچه با مامانش تبانی کنه و بره سراغ وسیله های شخصی دیگران؟؟؟؟

دیروز داشت می گفت:

-اینایی که رمزهای سخت برای وسایلشون میذارن اشتباه می کنن. چون وقتی سخت باشه همه می خوان پیداش کنن و بالاخره هم پیداش می کنن. اما اگه مثل من رمز آسون بذارن، همه فکر می کنن یه چیز عجیب برای رمزشون گداشتن . اونقدر دنبال چیزای سخت میرن که چیزای آسون رو فراموش می کنن. برای همینم اصلا پیداش نمی کنن.مثل من یه چیز آسون بدارین. ببین 4-3-2-1 همین!!