طوطی

این بازی یک طرفه داشت فراموشم می شد. به مدد دست تقدیر، مهربانی های زورکی، حماقت یا هرچی... دوباره یادم افتاد.

لابلای حرفهات برنامه های آینده ات برای خودت و خانواده ات و بچه هایت را لو می دهی. حالا لو هم که نه. مساله ی سری ای نیست. اما در موردشان یه ریزه حرف می زنی. به هفته نرسیده، شنونده ی حرفهات، عین همان آرزوها را تحویلت می دهت و طوری حق به جانب نگاهت می کند که باید بروی خجالت بکشی که تو هم از همان آرزوها و برنامه ها داری. و هی به خودت بگویی : ای آدم متقلب!! خجالت بکش

قرار است چیزی بخری. گل سر مثلا. دمپایی پلاستیکی مثلا. روتختی مثلا. سرویس چدن مثلا. حرفش را می زنی. به هفته نرسیده می بینی عین عین همانی که آدرس داده ای را پهن کرده و چیده و طوری حرف می زند که می فهمی هرکی بعد از من اینکارها را بکند خر است. زیرا من اولین نفری هستم که از این سلیقه ها دارم.

از اوضاع مملکت می گویی. از ناامنی اطراف. از آرزوی زندگی امن و آینده ی مطمئن برای بچه هایت. لابلاها می گویی کاش بشود که بروند آنور درس بخوانند و برگردند. به هفته نرسیده می بینی پا می شوند بلند می شوند هی می گویند فلان فامیلمون توی فلان کشور داره زندگی می کنه. بچه مو می خوام بفرستم اونجا. نه..اونجا سرده. یه فامیل دیگه داریم که فامیل ما نیستا.فامیل دوستمونه. اونجام می تونیم بفرستیم. بالاخره دلگرمیه. و همانطور که حرف می زند یادت نمی رود که بچه هه وقتی دستشویی می رود باید یکی از اولیا محترم همراهش تا پشت در برود وگرنه تو نمی رود.

بماند ...