درمان عسلی

رمضان امسال تصمیم مهمی گرفتم. تصمیم گرفتم اصلا ماه عسل نگاه نکنم و  بگذارم عسل بودم رمضان، بدون گریه و بغض های مخرب دم افطار بهم بچسبد. فقط یکبار ازراه که رسیدم بی توجه, تلویزیون را روی شبکه سه روشن کردم و  از آنجایی که از صبح با کانالهای تلگرامی بمباران اطلاعاتی شده بودم که مهمان برنامه، همشهری گنبدی هست، نصفه نیمه نگاه کردم و همراه پاک کردن سبزی خوردن، زر زر گریه کردم.

بجز همان یک بار، دیگر ماه عسل امسال را ندیدم. اگر کسی هم می زد شبکه سه، با قدرت و هیبت کانال را عوض می کردم.

دلم نمی خواست دیگر دم افطار گریه کنم و بغض خفه کننده تا آخر شب همراهم باشد. فقط همین!

عجیب است که امسال اصلا گرمم نمی شود. گرسنه ام نمی شود. تشنه ام نمی شود. حتی بعد از سحری خوردن، احساس انفجار در معده و شکم ندارم. در طول روز هم به این فکر می کنم که آخی... داره تموم میشه. چه حیف ، کاش بیشتر بود.در حالی که سال های قبل، حداقل سه سال قبل تا پارسال، با عصبانیت و خشم روزه می گرفتم. از همانهایی که هرکی بفهمد بگوید: روزه گرفتنت بخوره توی سرت!

در هر حال...

من که می گویم ماه عسل ندیدن ؛ سرخوشم کرده. خیلی هم عالی ست.

-خخخخ

این خخخخ برای دلایل منطقی ام بود