مامانم شاعر است

مامان گفت:

-مادر  این چه بلایی بود که دامن مونو گرفت؟ این بلا از کجا روی سرمون آوار شد. می بینی شانس و اقبال مونو؟

گفتم:

-مادرجان... الان سرتو بچرخونی می بینی خیلی ها گرفتارش شدن. الان وقتی می شنوی کسی سرطان داره ، تعجب نمی کنی دیگه. نمی ترسی دیگه. انگار دارن در مورد سرماخوردگی حرف می زنن. انگار حتی از سرماخوردگی هم  شایع تر شده. نمی بینی؟ مردم از آنفولانزا بیشتر می ترسن تا از سرطان.

مامان گفت:

-راست میگی مامان. دارم می بینم. قدیما هرکی می شنید یکی سرطان داره دیگه کلا قطع امید می کرد ازش. خودش مریضم رو به قبله می شد. می خوابید تا زمان مرگش برسه. الانا خدا رو شکر میشه درمان کرد. حتی درمانم نشه، لااقل امیدواری میدن که درمان میشه. پناه برخدا. پناه برخدا

نباید بهش می گفتم که ژن های قوی و گردن کلفت ما حالا حالاها دست از سرمان برنمی دارد. نباید می گفتم که دارم می روم مامو و سونو و دکترها سوراخ سوراخم می کنند تا بالاخره یک چیزی ازش در بیاورند...  . نگاهش کردم. خدا خدا می کردم بغض نکند.چون مطمئن بودم که نمی توانم جلوی گریه هایم را بگیرم. و اصلا دلم نمی خواست ( او ) که توی اتاق بغلی دراز کشیده بود صدای گریه های نومیدنه ام را بشنود و ناامید بشود.

آهی عمیق کشید و گفت:

-برنجای عراقی کار دست همه مون داد. یه مدت پر شد توی بازار. همه ذوق می کردن که چه قد می کشه. چه عطری داره. چه مجلسی و قشنگه. کجا خبر داشتیم که چی میشه. همه رو توی خون مردم زدن و کِشت کردن. همه با خون مردم آبیاری شده. نون زدیم توی خون آدما و سرطان گرفتیم.  چقدرا آدم کشته شد. شیمیایی شد. شیمیایی زدن. زمینا  آلوده شد. توی همون زمینا برنج کاشتن. سبری کاشتن. میوه کاشتن. همونا رو دادن به خورد مردم. نباید گله کنیم. نباید شکایت کنیم. خون خوردیم. اینم نتیجه ش

محو فلسفه ی مامان از برنج های عراقی شده بودم. مامانم شاعر بالقوه ای است. از همان بچگی می دانستم.