نودهشتیا غمگین است :(

لازم نیست کسی را از نزدیک بشناسی یا احساس عاطفی خاصی به او داشته باشی تا از خبر دیگر نبودنش  ناراحت و غمگین شوی.

گاهی وقتها همین که  می بینی  جوانی  دیگر نفس نمی کشد و  خانواده اش دیگر نمی توانند صورتش را ببینند و صدایش را بشنوند، انگار تمام غصه های دنیا سرریز می شود توی دلت.

سایت نودهشتیا برای من هیچ خاطره ی بدی نداشت. هیچ خاطره ی بدی. بلکه محیط امنی بود برای نوشته های من که مرا با خواننده ها و دوستان نازنینی آشنا کرد. دوستانی که با تشویق و دلگرمی، مقوله ی (نوشتن ) را برایم جدی تر کردند. مسلما تمام نویسنده ها و خواننده های رمان های دنیای مجازی، مدیر جوان و خلاقش را فراموش نخواهند کرد.

آقای محمد جوشنی مدیر جوان سایت نودهشتیا را دو یا سه بار در میان اعضای سایت؛ در نمایشگاه کتاب دیده بودم. دورادور  و با سر سلام و علیکی کرده و بخاطر سپرده بودم. اولین چیزی که بعد از شنیدن خبر رفتنش به ذهنم خطور کرد، جوانی بیش از حدش و مادر داغدارش بود که چگونه تاب این مصیبت را خواهد آورد.

حکمت، مصلحت، پر شدن پیمانه، آزمون الهی یا هرچیزی گه خدا برای بنده هایش در نظر گرفته، گاهی آنقدر غیر قابل درک می شود که فقط سکوت می کنی. نمی دانی باید چه بگویی.

خدا به خانواده اش صبر فراوان عطا کند

خدا به دوستان نردیکش تاب دیدن جای خالی اش را بدهاد

خدایش بیامرزاد

روحش شاد

توضیح در مورد تغییر متن پست:

- متن قبلی همین پست، ظاهرا  دیشب ، در مراحل ویرایش، با این سرعت گل و بلبل اینترنت، حدف شده. همین یکی دو دقیقه پیش متوجه این مسئله شدم. سعی کردم یادم بیاید دیشب چی نوشته بودم. اما خیلی هم یادم نیامد. 

خبرتلخ