تمام نمی شود که...

هربار گریه می کنم فکر می کنم غدد اشکی ام دیگر این بار از کار خواهند افتاد، بس که ویر ویر اشک می دود توی صورتم و داغی شان رد می اندازد روی گونه هایم. بس که شر شر می بارد و  سیلاب راه می اندازد.اما هربار با هر اتفاق تازه، انگار اشکها از جایی لامکان، با منبعی نامحدود؛ دوباره پیداشان می شود .

به پای بلند آبی ات نگاه می کنم و برای دوماهی که پیش رو داری غصه می خورم.

قلبم فشرده می شود و به داد و فریادهایت اهمیتی نمی دهم. به خل بازی هایت اهمیت نمی دهم. به سرتق بودنت برای بلند کردن کوله پشتی و برداشتن ظرفها از روی میز و گذاشتنش توی سینک چپ چپ نگاه می کنم. دعوامان می شود. چندبار. چندبار. اما با همه ی اینها دلم دارد آتش می گیرد که هنوز شیرینی تمام شدن شانزده سالگی ات  به کامم ننشسته، ترا اینطوری اسیر و گرفتار این پای آبی بلندببینم.

تا دوشنبه عصر از دررفتگی پتلار خبر نداشتم و الان از تمام دررفتگی های پتلار دنیا بدم می آید که ترا مجبور به تحمل این لعنتی سیلندریک آبی رنگ بلند کرده.