مولانای رومی را که سپردیم به ترک ها ، ابن سینا را به قزاق ها، ابو سعید ابی الخیر را به افغان ها، خواجه نصیرالدین طوسی را به اهالی باکو..تا برای خودشان ثبت ملی کنند و پزش را بدهند.
همین لواش را هم که بتوانیم ثبت ملی کنیم، آن هم نه فقط برای ایران بلکه در شورایی مرکب از کشورهای چهارگانه ی ترکیه و ایران و آذربایجان و ارمنستان، جای شکرش باقی است.
وطنم ، پاره ی تنم!