ژیلا

از دو شب قبل که سارا توی گروه گفت  ( ژیلا دکتری تهران قبول شده ) تا همین الان که حرفهایشان را خواندم و حرفی نزدم، هی دارند طفلی ژیلا را توی تابه تف می دهند و روی آتش کباب می کنند، آن هم زنده زنده.

از کرم های ضد آفتاب و مرطوب کننده دکتر ژیلا ی معروف گرفته تا استاد دانشگاه بودن شوهر ژیلای خودمان و سرک کشیدن دختر بزرگش توی گوشی مامانه و چک کردن گروه های اینترنتی گوشی مامانش ، همه و همه را گفتند و شنیدند و خواندم.

ژیلا 3-22 سال قبل همکلاسی ام بود. عین بقیه ی دوستانی که الان با هم توی یک گروه تلگرام هستیم. ژیلا را همیشه با آدیداس های بزرگ  سفید - آبی اش یادم می آید. بعد از آدیداس ها، ابروهای پیوسته ی نازکش جلوی چشمم می آید. آرام بود. خیلی آرام. موقع حرف زدن انگار همیشه یک چیزی توی دهانش بود که نگران بود بیفتد بیرون. با مکث و تانی حرف می زد.

آن وقتها شانزده -هفده سال داشتیم. الان در آستانه ی چهل سالگی ایستاده ایم به تماشای دکتری ژیلا :

-بچه ها به نطرتون چرا به درس پناه آورده؟ یه نظرم جای خالی ِ خیلی بزرگی توی زندگیش هست که سراغ درس اومده

-من میرم همین الان خودمو از روی پل کارون میندازم پایین. یعنی چی؟ چطوری قبول شده؟

-نه من که میرم پیاده روی از روی پل طبیعت خودِ اونو میندازمش پایین.

-بریم همه سر کلاسش بشینیم. کلاس داره

-دکتریِ چی چی قبول شده؟ مدیریت دو....

-بچه ها خفه..الان دخترش میاد پیامامونو می خونه. با ادب باشین

-بچه ها من از این به بعد فقط با خانم دکتر دوستم. همه تون از من فاصله بگیرید. من فقط با ژیلا...

-کوفته قلقلی...ما رو به یه دکتری فروختی؟

-آزاده بابا. دولتی که نیست.

-می دونستین کلفَتم داره؟ یه خانومی میاد کاراشو می کنه. از همون اول. شوهری خیلی به حرفشه.یادتونه تولد دختر...

-همینه پس. منم کلفَت داشتم الان دکتر بودم.

-خانوم معلمم که باز غایبه...غلط نکنم اونم داره دکترمیشه که پیداش نیست

حوصله ندارم وارد بازی شان شوم. حوصله ندارم چیزی بگویم. می خوانم و گروه را می بندم. هنوز دارند پنبه ی ژیلا را می زنند.

( -همه ی اعضای گروه تحصیلات دانشگاهی دارند

- ژیلا توی این گروه نیست )