شما دلداری نده عزیزم...

وقتی خوندم چی نوشته، چشمام پر شد.این روزها چشمام بلافاصله، بی فکر، بی تامل، پرمیشه و سرریز میشه.

آقای همسر مشرف بود به جای نشستن من:

-چی شد؟ خواهرون باز چی نوشتن که اینطوری شدی؟ تا الان خوب بودی که...

هی سوال کرد : چی شد..چی شد...

نمی خواستم بترکم و های های کنم. نمی خواستم بچه ها نگران شوند. عین این سه ماه که پنهانی گریه کردم ونخواستم توی خانه  کسی محرم دردها م شود . کسی گوشش را به دلتنگی هام قرض بدهد و  کسی دلداری ام بدهد و بگوید همه چیز خوب پیش خواهد رفت.

این درد مثل یک زخم کهنه رویش پوشیده ماند. دوردور نگاهش کردیم و در موردش کمتر حرف زدیم. دوراهی مزخرفی است. خیلی مزخرف. نخواهی و مجبور شوی.. بخواهی و نباید... ، اصلا باید باشی یا بروی دیدنش و نخواهی..نتوانی که بخواهی...اصلا نشود که با خودت هم در موردش حرف بزنی. فقط یادت بیفتد و گریه کنی. فقط گریه کنی. مثل امروز که امن یجیب می خواندم برایش و گریه می کردم. برای شفای بیماران دستهام را بالا برده بودم و گریه می کردم.

کاش همه چیز طور دیگری بود. کاش اینقدر تلخ و سخت نبود. کاش من بخشندگی بلد بودم. کاش او از اولش هم حرف بدی نمی زد که به این جاهای تلخ برسد . کاش....

ای خدا....

بالاخره حرفهای خواهرون را برایش توی یک جمله ی بغض دار و خیس از گریه گفتم. طبق معمول همه ی سالهایی که آقای همسر را می شناسم، دلداری نداد. دلجویی نکرد. سرزنش کرد:

-مگه از قبل نمی دونستی که موهاش می ریزه؟ مگه نمیدونی که بعدا موها دوباره در میاد؟ مگه نمیدونی که روند درمان همینه؟ مگه دکتر از قبل نگفته بود که موها می ریزه؟ مگه نمیدونی که..... اوووووووووووه آسمون به زمین نیومده که. اصلا مو به چه دردی می خوره؟ من که مو ندارم باید غصه بخورم عین تو گریه کنم؟ خب ندارم دیگه. مو اینقدر مسئله ی مهمیه؟ واقعا که و..... و .......

می دانم که مدل دلداری دادن آقای همسر همیشه همین طوری بوده و خواهد بود. مدل همراهی کردنش عوض نخواهد شد. مدلش کلا طوری است که ابدا شبیه دلداری و همراهی نیست. اما حرفی که سالهای سال بیخ گلویم گیر کرده بود را توی خیسی بغضم گفتم:

-اگه نمیشه یا نمی خوای دلجویی کنی و دلداری بدی..لااقل سرزنش نکن. اینطور وقتا آدم سرزنش نمی خواد. یا همراهی می خواد یا سکوت!