رشت،ساغریسازان،کوچه بلوریان

زبان روایی قوی داستانهای مجموعه ی "رشت، ساغریسازان، کوچه بلوریان" در بستر جغرافیای شمال ایران، خواننده را از اولین قصه تا آخرین آنها، به دنبال خود می کشاند.

محور اصلی قصه ها زنانی اند که از بطن جامعه ی فرودست آمده اند و گفتگوهای ذهنی و بیرونی آنها نشان می دهد علیرغم تصویرکلیشه ای و عام که از انفعال این آدمها در اذهان جاافتاده، امیال و افکار و رفتارهای جسورانه و شجاعانه ای دارند که کمتر به آن بها داده شده.

ردپای داستانهای خرافی و باورهای بومی در داستانهای این مجموعه، جدابیت روایت این اثر را دوچندان کرده. نثر پالوده و روان نویسنده با تم هر قصه و شخصیتها هماهنگ و متناسب است.

بعضی از قصه ها در فضایی آمیخته از واقعیت و خیال شکل گرفته و مهارت نویسنده را در ایجاد تعلیق تایید می کند.

زن های این مجموعه مظلوم و سربه زیر و توسری خور نیستند. آن قالب سنتی زنان فرودست در این قصه ها شکل دیگری به خود گرفته و با آدمهایی حسابگر ، انتقام جو، عاشق، عاقل و پریشان روبرو می شویم که در بزنگاه های زندگی دست به انتخاب می زنند تا مدار حیات را ادامه دهند.

رشت، ساغریسازان، کوچه بلوریان

شهلا شهابیان

انتشارات حس خوب

شهلا شهابیان عزیز، کتابش رو برام فرستاد.

سریال فاخر

بسم الله رحمان رحیم

امروز پرسیدم سریالت رو نمی بینی

گفت نه به درد نمی خوره. خوشم نمیاد دیگه.

آخیش و اینا

جان

ته اسم و عنوان کسی که  ( جان) می نشونم از سر ارادت و علاقه و مهر عمیقم بهشه. و گاهی سرشار از عشقی ددرناک که جز اون (جان) ی که از اعماق جانم میاد، چیزی ندارم برای ابراز.

ته اسم و عنوان هایی که منو باهاش صدا می زنن  (جان)  که می نشونن، با خودم فکر می کنم، دوستم دارن؟ ارادت دارن؟ عادت لفظیه؟مهربونی ذاتیه؟

دوست جان

رفیق جان

معلم جان

استاد جان

دلبر جان

قشنگ جان

زیبا جان

این جان ها خیلی خیلی زیاد قشنگن.

جم

این مرد داره معتاد میشه به سریالهای ترکی و عربی جم.

این بود آرمان های بازنشستگی؟؟؟

مرد بیا با هم بریم صفا... کافه...نیچه بخونیم و بحث کنیم. دودمان فروید رو بتکانیم.  اصلا  بیا سریال خارجکی آبرومند.

چیه این ستاره ی شمالی که هی دارن به هم فحش میدن همه ش؟ خانومه به آقاهه میگه گاو.آقاهه به خانومه میگه گاو.

-اگه رییس سریال نبینه پسرها پای پی اس فور نشستن. کلا تلویزیون در تسخیر مردان دلاوره. بعد میگن چرا نمیای توی هال پیش ما بشینی.

-نگم...گاندو رو هم روزی سه بار می بینه. هربار هم میگه : اینجاش خوابم برده بود. اینجاش برق رفت. اینجاش رو ندیدم.

ماترک

زیر سایه ی بلوط های بارداده ی شهریور گفت تقسیم اموال کردم. کتابهام مال خواهرم و گل هام مال هرکسی اومد خونه برای تسلیت و...

گفتم سالها پیش که هنوز بچه نداشتم یا بچه خیلی کوچولو بودگفته بودم من که مُردم،  کتابهام مال دوستم. خواهرها چشم غره رفته بودن که پس ما چی؟

الان که از اون دوستی رنگ و نشانی نیست، پسربزرگه هم همینطوری چپ میره راست میره برای تصاحب کتابهام نقشه می کشه، کی جرات داره بگه کتابهامو بدین به کسی.

بچه خودش رو مالک همه ش می دونه.

هر بار بسته ی کتابها می رسه میاد سرک می کشه و با چشمایی که ستاره ستاره برق می زنه ( مثل چشمای شیپورچی توی کارتون پسرشجاع)میگه:

-این کتاب خوبیه. کی می خونیش من ببرمش توی کتابخونه م بذارمش؟

فراموشی

بعد از زایمان دوم به وضوح کاهلی و کندی حافظه م رو لمس کردم. هم از اشتباهی انجام دادن بعضی کارها( کتری جوش رو توی یخچال گذاشتم. قوری رو بدون چای از آب جوش پر کردم و روی کتری گذاشتم که دم بکشه و ...) هم به یاد نیاوردن بعضی آدمها و اعداد و ...هر چه هم می گذره این موضوع ملموس تر میشه.

اوایل خیلی نگران بودم. که یعنی چی که تازه اول سی سالگی حافظه م ضعیف بشه. یعنی چی که اینو یادم بره. اونو یادم بره. به این در و اون در زدم. کلی مطلب خوندم. با کلی آدم حرف زدم.اما همچنان نگران و ترسان.

یکی دو سالیه که بهش اهمیت نمیدم.رمز کارت یادم بره، اسم بیمه تکمیلی یادم بره. شماره پرونده پزشکی یادم بره.سیمکارت هدیه رو کجا گذاشتم؟ رم گوشی کجا منو یادش رفته؟این خانومه یا آقاهه که اینقدر قیافه ش آشناست کیه؟فلان کتاب یا فیلم موضوعش چی بود؟ صنایع ادبی چیا بودن؟ آرایه ها و مجازها چیه؟ هفت تا ثلاثی مجرد رو یادم نیاد.قرصم رو امروز خوردم یا فردا باید بخورم؟ ته ته همه ی اینها یه چیز میگم: خب یادم نیاد. که چی؟ مگه همه چیز باید یادم بمونه؟

پذیرشه یا انکار...بهرحال این رویه رو در پیش گرفتم و راضی ام.

اینکه ین دوروز بیشتر موندن و قسر دررفتن از تا کدوم فردا از کرونا بیشتر حجم فکر و خیالم رو گرفته هم بی تاثیر نیست.

تغییر رسوم

چهلم ص بود. صبح رفتیم که کسی رو نبینیم.

می دونیم که مرسوم نیست فامیلی زن های فامیل توی اعلامیه ی ترحیم بیاد.حتی خواهر ص رو نوشتن ( خواهر داغدارش) .اما یه اعلامیه ی ترحیم زدن، اسم تمام خانوماو اعضای فامیل ص رو نوشتن توش و منو ننوشتن.

بودنم که مهم نیست. اما نبودنم انگار خیلی مهم بوده که براش این همه هزینه کردن و ته اعلامیه رو پر کردن از اسامی.

نیما میگه: مامان اسم قاتل های ص  رو نوشتن. جای تو اونجا نبوده. ننوشتن.( بچه ی بی ادب!)

بلد

به هم که می رسیم ته حرفهامان می شود مرگ. مرگ گریزی، مرگ پذیری. و چی توی این روزها به ما از رگ گردن نزدیک تر است؟ خدا؟ نه.آن طفلی که امانش بریده از وعده وعیدهای( عجله نکنید.به همین زودی واکسن وارد می کنیم.فردا می زنیم. پس فردا می زنیم. دهه فجر می زنیم. عید می زنیم. تابستان می زنیم...). مرگ را می گویم که توی خون مان می لولد. و چقدر آلرژی پیدا کرده ام به این جمله ی نفرت انگیز ( عجله نکنید). از قضا باید عجله کرد. برای زندگی کردن باید عجله کرد. برای شاد شدن باید عجله کرد. برای بهتر نفس کشیدن و دور شدن از آلودگی سرب و سیمان و شن  باید عجله کرد. برای نجات ازاین همه پله  که قاتل زانو و کمرند باید عجله کرد. برای همه چیز باید عجله کرد. شصت هفتاد سالگی( اگر مجالی برای رسیدن بهش بود) سن جالبی برای آسانسور سواری و هوای بهتر نیست. جوانی یی که در تردید، ترس، حسرت و آرزوی محال و دیریاب بگذرد همان بهتر که تقدیم کرونا و عوارضش بشود .بلکه یگی دیگر، یکجای دیگر بلد باشد بهتر زندگی کند و بهتر نفس بکشد و در هیاهوی قلع و قمع شدن آدمها روی تخت های بی اکسیژن و بی سرم نمکی، منتطر فردایی باشد که همه چیز رو به بهبود می رود.

خواستم زهر ننویسم. خواستم عادی باشم. خواستم از این پست به بعد فراموش کنم چقدر تلخی روی دلم انباشته شده، چقدر سرم سبک است.چقدر جانم زخمی است.

نشد.

بانو گوزن

داستان آدمهای بانو گوزن را بی وقفه می خوانی. دل نداری که بگذاری شان برای اوقات بیکاری. طاطا آنقدر واقعی و روراست است که از او می ترسی. از خونسردی اش در جریان انتقام هایی که گرفته، خبرچینی هایی که کرده، دخترهایی که برای تامین برنامه های کارگاهش وارد زندگی دوستانش کرده،شکم هایی که با شاخ های گوزن نر جوانش دریده.

دنیای ذهنی زنی که هوای استقلال دارد و با هیچ کس جز خودش روراست نیست، پر است از پرش های رفت و برگشت زمان، واقعیت و خیال. او یاد گرفته برای پول داشتن، بایست گوشواره و گردنبند و النگوهای کوچک دخترکان را از سر و گردن شان کند و در پوشش ناخن گیر و لیف فروشی، مظلوم و معصوم ماند. با انتخاب دقیق کلمات و تحریک حس شفقت، از صاحبخانه، غذا و میوه و لباس بیشتری بگیرد برای بچه هاش. با نبودن یکی دوساعته ی زن جوان خانه، با دختران دوست و  آشنا ناخنک بزند. در چنین فضایی طاطا جز آنچه هست نمی شد. خنده هاو لوندی هاش را برای گرفتن امتیاز و راه انداختن کارهاش از مردهای جوان پیرامونش خرج می کند و این همه را حق خود می داند.

اتاق قرمز کارگاه جهان پراز ترس طاهره است.جهانی که حتی اگر پنجره داشته باشد و دری به حیاط پشتی برایش باز کنند،دکوراسیون زیبایش مانع شکم درانی های گوزنش نیست و حرص های فزونی خواه طاطا حجم انباشته ی وحشت و نفرت از جهان را از آن کم نمی کند.

طاطا جهان و درون تاریکی دارد اما صادقانه از آن حرف می زند. با آن روبرو می شود و خودش را گول نمی زند.گرچه که تمام عالم را گول زده و در پوستین دختر مستقل و بااراده فرورفته.

روانی و خوش خوانی داستان از امتیازات آن است. مریم حسینیان مثل کارهای قبلی اش، واقعیت و خیال را درهم آمیخته و آدمها را در قابی شفاف به خواننده نشان می دهد تا مقایسه کند و ببیند کجای زندگی اش طاطا بوده و کجا سارا؟ کجا امیرعلی یک بعدی بوده و کجا فرشاد جهان شمول.

بانو گوزن

مریم حسینیان

نشرچشمه

-از طاطا متنفر نشدم. نترسیدم. قبولش کردم.جهانش را شناختم.تاریکی هاش را دیدم.

-مولفه های زندگی غیرآپارتمانی در داستانها از جذابیتهای مورد علاقه ی من است.

-گوزن ما کی شکم مان را خواهد درید و مانع از توالی نسل مان خواهد شد؟

روزی نه چندان دور

نخواهم بود و تو

خیره می شوی

به حوله ام روی شانه ی مبل

به کیفم روی گردن چوب رختی

به کفش هام در آغوش جاکفشی

به آن توری های ناپوشیده ی صورتی و قرمز و سبز و  زرد

به تار موهام میان شانه های برس

به دفترهای پر از کلمه ام

به کشوی پر از لاک و رژلب و سایه ام

به ده ها جوراب زمستانی نو که برای روزهای سرد ذخیره کرده ام

به ردیف عروسکهای کوچک جلوی آینه

به گل های انبوهم

به لباس های مدادرنگی ام

به لیست خریدهای چندماه آینده ام

به تمام آنچه منم

و

من دیگر نیستم!