خودزنی از جنس خاطره

پنج ساله بودم؟ چهارساله؟ نمی دانم... همینقدر یادم هست که قدم به بالای ران تو می رسید ، که سوار موتور بودی.

دو هفته می رفتی و نبودی. چند روز می آمدی و دوباره می رفتی. اسم آنجای کوفتیِ دور، مرز بود. مرز شوروی .

با موتور می رفتی؟ نمی دانم... آن همه راه را می شد با موتور رفت؟ نمی دانم...

جلوی در باید خداحافظی می کردیم. خم می شدی که مرا ببوسی. کس دیگری هم بود؟ مثلا برادرم؟ نمی دانم... یادم نیست.  عکس های آن دوره نشانی از خواهرهایم ندارد . هنوز دنیا نیامده بودند .فقط خودم را می بینم که می آویختم به گردنت و ریش های بلندِ انبوهت توی صورت و گردنم فرو می رفت و خودم را عقب می کشیدم:

-اِه... سیبیلات منو می خوره.

می خندیدی. قول می دادی زود برگردی.

زود برمی گشتی؟ برایم زود می گذشت؟ نمی دانم...یادم نیست.

تصویر جلوی ذهن و چشمم ، فقط دخترکی با دامن چین دار است که در یک عصر تابستانی، جلوی در بزرگ حیاط ، پای موتورت ایستاده و موهای فرفری اش، دم اسبی دو طرف سرش بسته شده و می خواهد از بوسه های پدرش فرار می کند .

*

پیشانی بلند ِ غرق عرقت را می بوسم . نمی پرسی ( کی دوباره می آیی... یا زود بیا) . از ته چاه، ضعیف و بی رمق می گویی:

-خوبم..خوبم... این همه راه رو نیا. نیا دیگه.

از تخت سفید رو برمی گردانم و توی راهرو و راه پله، جلوی پایم را نمی بینم. آب راه افتاده توی کانال بینایی ام.