عید دیدنی

شب قبل یک گروه ده دوازده نفره اعم از زن و مرد و جوا ن و مسن و کوچولو تشریف آوردند عید دیدنی . توی 45 دقیقه ای که منزل ما بودند، به اندازه ی هشت سال جنگ تحمیلی ( دفاع مقدس)، بلاانقطاع، همدیگر را تیرباران  نمودند. نسبت فامیلی شان قوم شوهر و عروس و داماد بود. خواهرشوهرها به عروس تکه می انداختند. عروس هم زبان تیز نشان می داد و نمی گذاشت قوم الظالمین همینطوری فِرت فِرت ،حقش را بخورند. دامادها میانه داری می کردند. همه چیز هم با خنده و شوخی و  گل و بلبل  برگزار می شد. بچه ها هم یا انگشت توی چشم و چال هم می کردند یا هم را گاز می گرفتند و به آغوش پرمهر والدین شان پناه می بردند مبادا مورد تلافی قرار بگیرند. پس آنگاه مادرهای تلفات داده، بچه های مهاجم را تهدید به بریدن دم و سر و ... می کردند.

پسرک آمد دم  گوشم گفت:

-مامان...من دیگه نمی تونم تحمل کنم. مهمونا کی میرن؟

وقتی رفتند باز پسرک آمد سراغم. با دومین جمله بغضش ترکید و به شدت گریه کرد. اولین جمله اش این بود:

-مامان...؟ این پدر و مارا چطوری بچه ها شونو تحمل می کنن؟ خیلی بی ادب بودن.

گفتم:

-زشته مامان. در مورد مهمونت اینطوری نگو. خیلی زشته.

بغضش ترکید و های های گریه کرد:

آخه همه ش منو بیشگون (نیشگون) گرفتن. یکی شونم هی  مشت می زد توی پام. اون کوچولوهه هم هی یه چیزی می گفت من از داداشش سوال کردم داداشت چی میگه.داداشش گفت داره به تو میگه خر. من خرم؟ آخه من خرم؟ من خرم؟

و...

سال نو مبارک