دردی ست غیر مردن

بعضی وقتها درد نوشتن می گیردم. بدجوری. مثل درد زایمان. آنقدر که تا حوالی لپ تاپ قدم رو  می روم و می روم و می روم تا بالاخره بازش کنم و آن فولدر نیمه کاره را ندیده بگرم و بیایم سراغ وبلاگ. حالا یا چیزی بنویسم، یا نوشته های قبلم را بخوانم و بخوانم و بخوانم تا گریه کورم کند و تمام!

چرا نمی خواهم بنویسم؟

غلط زیادی کردم. دل دادم به دل دیوانه ام. حرف از پدری بود که باید از خانه دور می شد، باید سخت می شد، باید نرم می شد، بی که بخواهم ، بابا را نشاندم توی قصه. نه دور شد، نه سخت شد، نه نرم شد. مردی شد بی شباهت با مردی که قصه می خواست و بی شباهت به بابا.

هرچقدر هم که بی شباهت باشد، هرچقدر هم که کسی قبول نکند ذره ای اشتراک و همانندی با بابا را، خودم که خوب می دانم چه کرده ام. خودم که می دانم بچه شدم و بابا را دیدم و از گذشته و دورنمای خاطره هایی که از بس دورند، بیشتر شبیه خیال  اند، نوشته ام. خودم که می دانم.

حالا جرات ندارم فولدر را باز کنم و بابای توی ذهنم را ببینم. اصلا مگر زور است. دوست ندارم با خیالاتی که با خاطره های محوم ساخته ام روبرو شوم. اصلا شاید شبی، بزند به سرم و تمام فولدر را حذف کنم.